vrijdag 27 september 2019

Vermageren


Gisteren na het douche stond ik mijn lichaam even aan het bekijken en het viel me op dat ik magerder was geworden. Mijn zuske had het me vorige maand ook al gezegd maar toen had ik zoiets van, het zal wel omdat het zo niet voor me voelde. Maar nu zag en voelde ik dus dat het echt waar was. Op zich is het niet verwonderlijk, ik kan “helaas” niet meer zoveel eten als ik ooit eens deed. De Bourgondische maaltijden die ik vroeger naar binnen werkte zijn voorgoed verleden tijd. 500 gram aan warme maaltijd en een klein tussendoortje zoals fruit en noten en dan hebben we het wel gehad. Eet ik meer dan komt het meteen retour. Best moeilijk voor mij aangezien ik best wel een emo-eter ben.

Maar goed, ik ben dus aan het afvallen, iets waar ik wel blij mee ben aangezien ik veel te dik was. Als ik mezelf vergelijk tussen hoe ik was in 2011 en nu dan ben ik sowieso al heel veel gewicht kwijt. De laatste keer dat ik op een weegschaal stond woog ik 125 kilo. Sinds 2011 ben ik heel veel spiermassa kwijt geraakt door de spierdystrofie. Vooral bij mijn armen en bovenlichaam is er veel verdwenen maar ook mijn benen hebben heel wat spiermassa verloren. Ik merkte dat mijn kontje nu ook aan het krimpen is qua spiermassa “is altijd lekker strak geweest” en ook mijn Bourgondische buikje is aan het verdwijnen, ik kon mijn gereedschap weer zien hangen. 😂

Waar het gaat eindige weet ik niet, dat zien we vanzelf wel. Misschien dat ik zo licht wordt dat de wind me kan oppakken en me naar de hemel terug draagt. Ik hoop in ieder geval dat ik nog kan blijven wandelen, ik kan de natuur niet missen ongeacht het seizoen al is het Lente seizoen me toch het meest dierbaar al is de herfst met al zijn kleuren ook heel mooi. 🍂

Peter Barkum © ® 27-09-2019

donderdag 26 september 2019

Een diep verlangen


Soms als ik in het bos zit en geniet van de natuur
Dan raak ik soms weleens een beetje overstuur
Vele gedachten flitsen dan door mijn brein
Sommige zijn leuk maar sommige doen ook heel veel pijn

Gedachten uit mijn verleden maar ook uit het nu
Dan vraag ik me weleens af, wat staat er nog op mijn menu?
Blijf ik voorgoed alleen en hoelang heb ik nog te gaan?
Heb ik mijn best gedaan om alles te halen uit dit aardse bestaan?

Soms denk ik van niet en soms ook weer wel
Misschien kom ik door al die twijfel vaak met mezelf in de knel
Ik wil best veel maar zie vaak de mogelijkheden niet
Dat frustreert me dan en doet me veel verdriet

Ik wil niet blijven hangen in al die oude meuk
Als ik dat zou doen is het leven niet meer leuk
Teveel tranen heb ik al om mijn verleden vergoten
Ik wil vooruit en doorstoten

Dwars door alle muren en dammen
Overal heerlijk doorheen rammen
Ik moet weer terug naar mijn kinderlijke zijn
Vol met energie maar nu zonder de vroegere pijn

Ik zou zo graag nog een keer willen stralen
Nog een keer het aller beste uit mezelf naar boven willen halen
Maar ik kan het niet meer alleen
Ik zit er echt een beetje doorheen

Mijn lichaam is moe en doet zoveel pijn
Daarom wil ik soms hier niet meer zijn
Ik wil allen pijn en verdriet niet meer voelen
Ik zou willen dat ik het met een glaswater kon wegspoelen

Soms droom ik wel eens over engelen of aliens die me komen genezen
En ik voel me daarna soms ook als herrezen
Maar het zijn slechts dromen het is dus niet echt
Maar de droom op zich is bepaalt niet slecht

Ik hou van het leven maar ik begrijp deze wereld niet
En dat doet me soms heel veel verdriet
Ik sta voor de vrijheid en het recht
En heb dus een bloedhekel aan alles dat is slecht

Ik zie zoveel onrecht om me heen
Het gaat me aan mijn hart en door merg en been
Ik wil dan helpen al is dat soms niet toegestaan
Omwille van de les moet ik dan een andere weg inslaan

Ik houd van het leven en van enkele mensen om me heen
En daarom vraag ik me soms af, waarom ben ik dan het meeste van de tijd alleen?
Ben ik niet goed genoeg of een grote boef
Of stelt het universum mij weer op de proef?

Wanneer gaat die breken, wanneer gaat die naar de grond
Wanneer komt die smeken met zijn grote mond
Maar het universum weet ook, dat ik ben een koppig mens
En zolang als ik leef zal ik koesteren mijn wens.

Peter Barkum © ® 26-09-2019

woensdag 25 september 2019

How To Escape Poverty - 'Is Your Thinking Keeping You Poor?' - Professional Speaker Douglas Kruger


Professional speaker & business author Douglas Kruger addresses a group of South African university students on the topic of poverty, entrepreneurship, and important differences in mindset between rich and poor, and how they can use these mind-set shifts to grow their careers. He explores the futility of relying on government, the importance of being your own boss, and the inherited baggage that can keep good people in generational cycles of poverty.


Led Zeppelin - Thank You


If the sun refused to shine
I would still be loving you
When mountains crumble to the sea
There will still be you and me

Kind woman, I give you my all
Kind woman, nothing more

Little drops of rain whisper of the pain
Tears of loves lost in the days gone by
My love is strong, with you there is no wrong
Together we shall go until we die
My, my, my inspiration is what you are to me
Inspiration look, see

And so today, my world it smiles
Your hand in mine, we walk the miles
Thanks to you it will be done
For you to me are the only one
Happiness, no more be sad
Happiness, I'm glad

If the sun refused to shine
I would still be loving you
Mountains crumble to the sea
There will still be you and me

Songwriters: Jimmy Page / Robert Plant © ® 1969

vrijdag 20 september 2019

Rebel


Ik ben als rebel geboren
Geboren om de orde flink te verstoren
Om oude structuren te slopen
Vooraan in protestmarsen te lopen

Maar ik ben de rebelsheid een beetje verloren
Het vuur dat ik bezat is gedoofd of bevroren
Ik wil me niet meer met aardse zaken bemoeien
Het kan mij allemaal niet meer zo boeien

Ik keer me steeds meer in mezelf
Trek me terug in mijn innerlijke gewelf
Ik verbind met het universum en de natuur
Beiden zijn me zo lief en zijn zo puur

Steeds meer laat ik deze wereld gaan
Steeds vaker begrijp ik dat wij niet samen kunnen bestaan
Ik kan niet koud en hard zijn
Dat te moeten zijn doet mij teveel pijn

Ik sta voor de liefde en de harmonie
Voor vergeving en compassie
Alleen door onvoorwaardelijke liefde kunnen wij leven
Dat is iets wat ik aan de gehele mensheid wil meegeven.

Peter Barkum © ® 20-09-2019
Deze krabbel mag NIET worden gedeeld.

Love/Liefde

donderdag 19 september 2019

Twijfels


Vandaag 18-09-2019 was niet zo’n beste dag voor me. Ik had het nogal moeilijk. Moeilijk met de energieën, moeilijk met mezelf en moeilijk met Saturnus die uit zijn retrograde slaap is ontwaakt. Ik moest me dus even aanpassen aan dat alles en dat ging niet van een leien dakje. Met mijn ziel onder mijn arm stapte ik vanmiddag op mijn fiets en reed maar wat gewoon in het rond. Doelloos zoals de rest van mijn leven eigenlijk ook is. Uiteindelijk kwam ik in Oosterbeek uit waar ik na even naar de winkels te zijn geweest de natuur in reed. De natuur en ik hebben een speciale band met elkaar. Soms denk ik weleens dat we getrouwd zijn of zoiets dergelijks. Als ik in de natuur ben en ik verbind me echt met haar dan voelt het als een grote eindeloze knuffel. De natuur is dan om me heen maar ook in me, tenminste zo voelt het. De natuur is mijn tweede thuis hier op aarde. Ik voel en hoor haar en alles wat in haar leeft.

Zoals gezegd had ik het vandaag erg moeilijk met mezelf. Het was weer een ware worsteling. Twijfels over mijn leven tot nu toe, mijn kinderen die ik zo mis, de wereld waarin wij leven die steeds harder en lawaaieriger lijkt te worden en de eenzaamheid die ik soms keihard voel. Ja, ik heb er gedeeltelijk zelf voor gekozen maar soms is het ook hard als je niet iemand naast je hebt waar je even mee kunt knuffelen, spreken of gewoon uit kunt huilen. Ook kwamen er vandaag nog enkele oude herinneringen naar boven die ik eigenlijk zou willen vergeten. A) omdat het oude koek is en B) omdat ik nu leef en niet meer toen. Maar het zal allemaal wel bij de huidige energieën  horen van schoonmaken, herbeleven, ervan leren en loslaten. Maar soms denk ik wel eens, wat moet ik nog met die oude troep. In plaats van steeds met die oude rommel aan te komen zetten, geef me eens wat leuke nieuwe dingen/ervaringen.

Gesproken over ervaringen. Vandaag dacht ik ook aan de vele manieren waarop een mens het aardse leven kan verlaten. Op de terugweg reed in door Doorwerth en ging even naar de Lidl waar ze touw hadden liggen. Ik keek hoeveel belasting dat touw kon hebben maar dat ging maar tot 80 kilo en ik weeg vermoed ik “ik heb al in geen jaren meer op een weegschaal gestaan” rond de 100 kilo. Maar goed, toen ik naar huis toe reed ontstond er een gevaarlijk verkeerssituatie waarbij een wit busje mij bijna aanreed. Had die mij aangereden dan was ik er waarschijnlijk niet meer geweest aangezien het met nogal een flinke vaart ging allemaal “ik reed een steile heuvel af”. Maar door even extra hard te trappen wist ik aan het busje te ontsnappen. Toen dacht ik, dan valt het allemaal wel mee met die doodswens van me op het moment.

Na nog wat heuvels op en af kwam ik thuis waar ik voor de tweede dag op rij weer eens zelf heb gekookt. En net als gisteren wist ik het binnen te houden maar mijn maag was er helaas niet zo blij mee aan de nodige protesten te horen en te voelen. Morgen dus maar weer een of ander voedselpakket. Na mijn oude mannen slaapje wat ik altijd na het eten heb voelde ik me gelukkig weer wat beter, alsof de engelen even wat last van mijn schouders hadden overgenomen. Mijn bovenkamer is nog steeds heel actief en ik ben qua denk en voel werk nog maar weinig opgeschoten. Ook de twijfel over dit leven is er nog steeds. Wat moet ik hier in hemelsnaam doen, waarom ben ik hier? Niets is immers zonder reden in dit prachtige universum maar op de een of andere manier kan ik er mijn vinger maar niet op of achter krijgen. Vreemd is dat, bij andere kan ik dat vaak wel maar bij mezelf niet. Misschien wil ik het ook niet, er zit namelijk nog heel wat angst in me wat het leven betreft. Maar dat heb je als je zwaar beschadigd en super gevoelig bent.

Soms denk ik wel eens, had ik maar iemand naast me die me daarmee kan helpen. Iemand die ik blindelings vertrouw, iemand die mij haarfijn kan aanvoelen en die ik ook haarfijn kan aanvoelen. Maar goed, dan zal ik ook eerst moeten weten wat ik wil en dat weet ik niet, nooit geweten overigens. Wat dat betreft ben ik 95% van mijn leven totaal stuurloos, alleen tijdens mijn politieke loopbaan wist ik wat ik wilde. Maar goed, dat is ook allemaal verleden tijd. Maar even terug naar iemand naast me willen hebben. Ik vraag me soms ook af of ik daar überhaupt wel klaar voor ben. Om met mij samen te zijn, dat luistert allemaal heel nauw qua energie en dergelijke en ik ben verre van een gemakkelijk mens. Maar goed, als het de bedoeling is dan vertrouw ik erop dat het universum de juiste persoon op mijn pad zal sturen. Het universum zorgt immers voor mij en ik heb nog nooit iets te klagen gehad wat dat betreft.

Peter Barkum © ® 18/19-09-2019

dinsdag 10 september 2019

Zoekende


Wanneer zal ik ooit een keer gelukkig zijn?
Wanneer zal ik verlost zijn van alle verdriet en pijn?
Wanneer kan ik voluit gaan stralen?
En het beste uit mezelf naar boven gaan halen?

Het zijn allemaal vragen die al jaren door mijn geest heen dwalen
En aan al die vragen zitten ook weer vele verhalen
De wil is er wel maar ik zie de mogelijkheden niet
Bovendien ligt er ook nog heel veel angst in het verschiet

Wie kun je in deze wereld vertrouwen?
Op en met wie kun je een solide fundering opbouwen?
Te vaak heb ik teleurstellingen moeten slikken
Te vaak heb ik allerlei rottigheid moeten pikken

Zag ik prachtige dromen in de afgrond verdwijnen
En lieten mij achter met veel verdriet en pijnen
Ze deden mij twijfelen aan het leven
En dan stelde ik me de vraag, waarom ik mezelf zou moeten geven?

Ik ben opzoek naar nieuwe wegen
En antwoorden die altijd zijn verzwegen
Naar oplossingen die deze wereld nu splijten
Die hele levens verwoesten en openrijten

Opzoek naar iemand die mij weet te stimuleren
En mij nog het een en ander weet te leren
Iemand met de juiste frequentie en gevoel
Iemand met hetzelfde liefdevolle doel.

Peter Barkum © ® 10-09-2019
Deze krabbel mag NIET worden gedeeld.

maandag 9 september 2019

De eenzaamheid


De eenzaamheid maakt me gek
De eenzaamheid trekt naar mij een gekke bek
De eenzaamheid probeert met me te dollen
Maar ik laat me niet door de eenzaamheid sollen

Ja, ik ben weer aan het vechten
Probeer kromheden te rechten
Sla woest met mijn zwaard heen en weer
Sla de eenzaamheid neer

Ik voel zijn pijn en verdriet
En sta zelf te lekken als een vergiet
Ik wil niet meer vechten
Ik heb geen trek meer om steeds dingen te moeten beslechten

Mijn geest is moe en mijn lichaam gesloopt
Mijn leven is nooit gegaan zoals ooit gehoopt
Ik loop hier voor mijn gevoel maar een beetje doelloos rond
Zwevend tussen de hemel en de grond

En steeds dezelfde vragen die door mijn geest ronddwalen
En ik weet niet waar ik het antwoord vandaan moet halen
Het vuur en de passie die ik ooit had zijn verdwenen
Ik kan af en toe nauwelijks nog staan op mijn benen

Ik ben helemaal ten einde raad
Diep verdrietig en soms een beetje kwaad
Hoe kan ik leven in een wereld die mij niet begrijpt?
Een wereld die steeds weer mijn ziel afknijpt

Met heel mijn hart zou ik willen stralen
Willen laten verdwijnen al het duale
Mensen helpen ze te laten zijn wie ze werkelijk zijn
Bij hen wegnemen hun innerlijke en uiterlijk pijn

Moeder aarde laten opbloeien
Zodat het menselijke bewustzijn ook verder kan groeien
Een einde maken een de matrix waarin wij verkeren
En het kwaad op deze mooie planeet voorgoed bezweren.

Peter Barkum © ® 09-09-2019
Deze krabbel mag NIET worden gedeeld.

zaterdag 7 september 2019

Airborne wandeltocht 2019


Vandaag 07-09-2019 heb ik voor de 36ste keer de Airborne wandeltocht gelopen. De Airborne wandeltocht is het grootste een daagse wandelfestijn van Nederland met jaarlijks tussen de 35.000 en 40.000 deelnemers. Geheel tegen de gewoonte in van de laatste tijd werd ik vandaag laat wakker “halftien”. Na mijn ochtendritueel te hebben doorlopen me gewassen aangekleed, nog een keer alle spullen gecontroleerd die ik wilde meenemen en toen om elf uur naar de bus gelopen. Iets voor halftwaalf was ik in Oosterbeek. Naar de startplaats gelopen en toen ik mijn eerste controle krabbel binnen had kon de tocht beginnen.

De start ging sneller dan normaal, er moeten altijd muziekkorpsen een stuk meelopen “vraag me niet waarom” en dit keer waren het er gelukkig maar twee. Het eerste stuk richting Arnhem gaat bergafwaarts dus dat gaat lekker snel. Dan moet je “in tegenstelling tot vroeger” de wijk in wat bergopwaarts is, dan naar de Schelmseweg tot we over de spoorbrug zijn en dan het bos in die ook voert langs de Airborne begraafplaats die iedereen vast wel een keer heeft gezien op het journaal. Dan moesten we nog een hele straat uitlopen tot we weer een spoorbrug moesten oversteken en dan de Nico Bovenweg op. Nu had de gemeente Renkum bedacht dat het wel leuk zou zijn om daar vlak voor de Airborne even een nieuwe grind deklaag neer te leggen. Ik zag heel veel mensen naar de kant vertrekken omdat ze grind in hun schoenen hadden gekregen. Niet echt slim dus van de gemeente, maar ik heb ze ook nooit voor slim aangezien. 


Na de Nico Bovenweg moesten we de Valkenburglaan op wat nogal steil naar boven gaat, dus even in berggeit modus en klimmen. Gelukkig liep er ook een peloton Britse militairen die een of ander rijmpje hadden dat ze bergen aten. Hun tempo kon ik goed bijhouden dus heb ik hun spoor aangehouden. Ik dacht nog, als ze de hele tijd zo blijven lopen dan zijn we snel weer thuis, maar helaas, toen we bij de Bilderberg sportvelden kwamen moesten ze rusten, de watjes. Goed ik dus weer alleen door. Toen kwam ik langs een groepje mensen die Hollandse wandelliedjes aan het zingen waren, van die scouting liedjes zoals, we zijn er bijna, het hondje van de slager en ga zo maar door. Dus snel mijn hoofdtelefoon opgezet en het volume vol aan, die ellende wil ik niet horen, dat kunnen mijn oren niet verdragen.

Toen ik na wat klimmen en weer afdalen bij de Utrechtseweg was aangekomen zag ik plots een heftige bliksemflits en vlak daarna rolde de donder door de lucht en begon het te regenen. Iedereen meteen de paraplu op of regenponcho aan maar ik liep ijzeren Heinig door in mijn spijkerjasje, ik genood van de regen, het gaf me nog meer energie. Bovendien liepen we een tijdje onder een dicht beuken bladeren dak. We kwamen bij de Westerbouwing in Doorwerth aan en daar gingen weer veel mensen even rust nemen of schuilen voor de regen die wat intenser was geworden waardoor het bladeren dak ook niet echt meer hielp. 


Toen de Benedendorpseweg op in de stromende regen tot we bij de Toulon van der Koogweg kwam en daar helemaal omhoog dus weer even in de berggeit modus tot we aan de Utrechtseweg kwamen. Deze klim begon ik flink in mijn heupen te voelen en ik had af en toe moeite om rechtdoor te lopen. Voor toeschouwers zal het hebben geleken dat ik dronken was maar ik kan u verzekeren dat dit niet het geval was, ik drink geen alcohol. Dan het laatste stuk over de Utrechtseweg wat nu omhoogliep naar park Hartenstein. En weer die muziekkorpsen die ons begeleiden. Ook was er langs de weg de nodige herrie van drinkgelegenheden. Ik had gelukkig weer een peloton militairen gevonden die er flink de vaart in hadden dus bij hun aangehaakt voor de laatste etappe.

Eenmaal op park Hartenstein aangekomen snel mijn vleugeltje “nummer 36” opgehaald, de man achter de kraam wilde bijna alles van me weten voor zijn administratie. Ik vond het belachelijk en heb dus zo weinig als mogelijk losgelaten. Toen richting de bus gelopen. En wat een geluk, mijn bus die vlakbij mijn huis stopt stond al te wachten dus instappen en richting huis. Thuis aangekomen mijn natte kleding uitgedaan en een heerlijke hete douche genomen. Trots op mezelf dat ik na mijn fietstocht van vorige maand naar Duitsland ook dit weer heb geflikt. Ondanks alle pijntjes en ziektes verdom ik het nog steeds om als een weerloos schaap te gaan liggen. Het zal me de komende drie dagen wel weer de nodige extra pijn opleveren maar het gaat om de prestatie.


Peter Barkum © ® 07-09-2019

vrijdag 6 september 2019

Naked Science - Catastrophe

Interesting series about the origin of the earth and the rest of its history. It also gives a glimpse into what may still be in store for us since many things keep repeating themselves. Everything is a cycle.

 This spectacular five-part documentary series, presented by Tony Robinson, investigates the history of natural disasters, from the planet's beginnings to the present, putting a new perspective on our existence and suggesting that we are the product of catastrophe. 99% of all the creatures that have ever lived, no longer exist. They were wiped-out in a series of global catastrophes. Each disaster changed the course of evolution on earth. Without them mankind, nor any of the life we see around us, would be here today. For out of catastrophe comes rebirth. Evolution is a savage, imperfect and violent process. It's survive or perish. The earth's history of catastrophes has both moulded the planet and determined evolution. For each disaster led to another leap forward on the evolutionary trail form single celled bacteria to humankind itself.

Catastrophe - Episode 1 - Birth of the Planet


Catastrophe - Episode 2 - Snowball Earth



Catastrophe - Episode 3 - Planet of Fire


Catastrophe - Episode 4 - Asteroid Impact


Catastrophe - Episode 5 - Survival Earth


zondag 1 september 2019

Airborne wandeltocht


Komende week ga ik wat trainen. Aankomende zaterdag ga ik namelijk de Airborne wandeltocht lopen. Het is dit jaar 75 jaar geleden dat operatie Market Garden plaatsvond, ook wel de slag om Arnhem genoemd. Ik heb in mijn leven de Airborne wandeltocht al vijfendertig keer gelopen getuigen alle medailles en vleugeltjes op de foto. Afgelopen vrijdag heb ik na lang wikken en wegen mijn startbewijs gekocht dus we gaan ervoor. De Airborne wandeltocht komt langs allerlei plaatsen die van belang waren tijdens de slag om Arnhem. Plekken waar is gevochten, plekken waar de Britse en Poolse militaire zijn geland en voor vele helaas hun laatste rustplaats de Airborne begraafplaats.

Er zijn een aantal afstanden die men kan lopen te weten 10, 15, 25 en 40 kilometer. Ik heb voor de 10 kilometer gekozen die me door Oosterbeek en een klein stukje Doorwerth zal voeren. In het verleden heb ik ook wel eens de 15 en 25 kilometer gelopen “de 40 kilometer bestaat nog niet zolang” maar om die te gaan lopen lijkt mij een beetje teveel van het goede. Van mijn fietstocht naar Duitsland een paar weken geleden moest ik al “met alle pijn van dien” 3 dagen bijkomen dus laat ik het maar houden op 10 km. Het belooft prima wandelweer te worden “niet te warm, niet te koud en zo goed als droog” dus wie zin heeft in een prachtige wandeling door de bossen van mijn gemeente is van harte welkom.


Peter Barkum © ® 01-09-2019

Philosophize


Recently I have been philosophizing about my life so far, because I feel I have come to the end of a period. And if you are at the end of a period, this means that a new period will begin. A lot has happened in my turbulent life, good and bad things. Things could have been different, but as everything went, it shaped me in the human and man that I am today. Although I still do not really have an idea, why I am here and what I am doing here I know it is good be there. There have been many lovely people in my life, but also people I would rather not have met. Then I would have been a different person and I do not want that either. I am satisfied and proud of the person I am today, although there is always room for improvement, but work is being done there.

I wondered what I would like in this life, the answer was to play. If you do not know my history and me then this may sound a little strange, but it is not so strange to me. Due to the death of my mother and the disappearance of my father, I had to grow up very early "at the age of six." And because my childhood was very hard, I did not really have time to play, I had to survive. After my last period of wandering, survival also ended. For the past eight years, I have been mainly busy with rubble clearing. Releasing all old pains, things that no longer serve me and kept me small. I have tried many times in this life to commit suicide because the burden I had to bear was too heavy and I saw no way out. And although I still have a deep longing for home, for Andromeda, I am also happy and grateful that I am still alive.

I am a creative person by nature; in my head, I constructed as a child everything from closets to entire buildings. I love architecture. When I walk through old cities, I often look at the facades of the buildings that stand there. I can enjoy all the different shapes and hues of the materials that they have used. Maybe I should have become an architect or a lawyer since I also have a passion for the law. And maybe I would have all of that if I had not had to survive. Then I had now been a different person than I am now.

Early in my life, I noticed that you could not trust mature people. Either they die or they leave you. And because I knew from my primordial knowledge that religion is also all nonsense, I focus my gaze on something bigger and all encompassing, the Universe. From the inside, I knew that I could trust the universe. That did not play games, did not punish me if something went wrong, but supported me when needed. The universe left me free to live life as it unfolded. I never make plans; I see what the universe lays on my path and then work with it. One day that is easier than the other, it also has to do with my mood, the energies of that day, whether I have slept well and the amount of pain in my body I have to deal with that day.

Anyway, the end of a period and the start of a new one. We live in a very special time in which we move from the Pisces era to the Aquarius era. A lot of changes are taking place, changes that hurt a lot. People simply have trouble changing and prefer to keep everything the same. They like continuity. Nevertheless, life is different, life is about evolving. Evolve into a higher consciousness. We can achieve this by not delimiting everything, by having an open mind and not rejecting or ridiculing things that we do not understand. I hope to be able to play more in this new period. Playing with sand, water, leaves, wood, stones and who knows with the body of a woman. Sometimes I long for that, to have another woman next to me. Someone with whom I can chat about spirituality, astrology, astronomy, the universe, about love, music, poetry, art, architecture, cabaret, sex and our climate and the changes it is going through. Someone who, just like me, loves nature and loves to stroll through it regardless of the weather. I trust the universe and see what comes my way. For now, I thank all the lovely people who are or were in my life and the universe.

Peter Barkum © ® 01-09-2019