Vandaag 07-09-2019 heb ik voor de 36ste keer de Airborne wandeltocht gelopen. De Airborne wandeltocht is het grootste een daagse wandelfestijn van Nederland met jaarlijks tussen de 35.000 en 40.000 deelnemers. Geheel tegen de gewoonte in van de laatste tijd werd ik vandaag laat wakker “halftien”. Na mijn ochtendritueel te hebben doorlopen me gewassen aangekleed, nog een keer alle spullen gecontroleerd die ik wilde meenemen en toen om elf uur naar de bus gelopen. Iets voor halftwaalf was ik in Oosterbeek. Naar de startplaats gelopen en toen ik mijn eerste controle krabbel binnen had kon de tocht beginnen.
De start ging sneller dan normaal, er moeten altijd muziekkorpsen een stuk meelopen “vraag me niet waarom” en dit keer waren het er gelukkig maar twee. Het eerste stuk richting Arnhem gaat bergafwaarts dus dat gaat lekker snel. Dan moet je “in tegenstelling tot vroeger” de wijk in wat bergopwaarts is, dan naar de Schelmseweg tot we over de spoorbrug zijn en dan het bos in die ook voert langs de Airborne begraafplaats die iedereen vast wel een keer heeft gezien op het journaal. Dan moesten we nog een hele straat uitlopen tot we weer een spoorbrug moesten oversteken en dan de Nico Bovenweg op. Nu had de gemeente Renkum bedacht dat het wel leuk zou zijn om daar vlak voor de Airborne even een nieuwe grind deklaag neer te leggen. Ik zag heel veel mensen naar de kant vertrekken omdat ze grind in hun schoenen hadden gekregen. Niet echt slim dus van de gemeente, maar ik heb ze ook nooit voor slim aangezien.
Na de Nico Bovenweg moesten we de Valkenburglaan op wat nogal steil naar boven gaat, dus even in berggeit modus en klimmen. Gelukkig liep er ook een peloton Britse militairen die een of ander rijmpje hadden dat ze bergen aten. Hun tempo kon ik goed bijhouden dus heb ik hun spoor aangehouden. Ik dacht nog, als ze de hele tijd zo blijven lopen dan zijn we snel weer thuis, maar helaas, toen we bij de Bilderberg sportvelden kwamen moesten ze rusten, de watjes. Goed ik dus weer alleen door. Toen kwam ik langs een groepje mensen die Hollandse wandelliedjes aan het zingen waren, van die scouting liedjes zoals, we zijn er bijna, het hondje van de slager en ga zo maar door. Dus snel mijn hoofdtelefoon opgezet en het volume vol aan, die ellende wil ik niet horen, dat kunnen mijn oren niet verdragen.
Toen ik na wat klimmen en weer afdalen bij de Utrechtseweg was aangekomen zag ik plots een heftige bliksemflits en vlak daarna rolde de donder door de lucht en begon het te regenen. Iedereen meteen de paraplu op of regenponcho aan maar ik liep ijzeren Heinig door in mijn spijkerjasje, ik genood van de regen, het gaf me nog meer energie. Bovendien liepen we een tijdje onder een dicht beuken bladeren dak. We kwamen bij de Westerbouwing in Doorwerth aan en daar gingen weer veel mensen even rust nemen of schuilen voor de regen die wat intenser was geworden waardoor het bladeren dak ook niet echt meer hielp.
Toen ik na wat klimmen en weer afdalen bij de Utrechtseweg was aangekomen zag ik plots een heftige bliksemflits en vlak daarna rolde de donder door de lucht en begon het te regenen. Iedereen meteen de paraplu op of regenponcho aan maar ik liep ijzeren Heinig door in mijn spijkerjasje, ik genood van de regen, het gaf me nog meer energie. Bovendien liepen we een tijdje onder een dicht beuken bladeren dak. We kwamen bij de Westerbouwing in Doorwerth aan en daar gingen weer veel mensen even rust nemen of schuilen voor de regen die wat intenser was geworden waardoor het bladeren dak ook niet echt meer hielp.
Toen de Benedendorpseweg op in de stromende regen tot we bij de Toulon van der Koogweg kwam en daar helemaal omhoog dus weer even in de berggeit modus tot we aan de Utrechtseweg kwamen. Deze klim begon ik flink in mijn heupen te voelen en ik had af en toe moeite om rechtdoor te lopen. Voor toeschouwers zal het hebben geleken dat ik dronken was maar ik kan u verzekeren dat dit niet het geval was, ik drink geen alcohol. Dan het laatste stuk over de Utrechtseweg wat nu omhoogliep naar park Hartenstein. En weer die muziekkorpsen die ons begeleiden. Ook was er langs de weg de nodige herrie van drinkgelegenheden. Ik had gelukkig weer een peloton militairen gevonden die er flink de vaart in hadden dus bij hun aangehaakt voor de laatste etappe.
Eenmaal op park Hartenstein aangekomen snel mijn vleugeltje “nummer 36” opgehaald, de man achter de kraam wilde bijna alles van me weten voor zijn administratie. Ik vond het belachelijk en heb dus zo weinig als mogelijk losgelaten. Toen richting de bus gelopen. En wat een geluk, mijn bus die vlakbij mijn huis stopt stond al te wachten dus instappen en richting huis. Thuis aangekomen mijn natte kleding uitgedaan en een heerlijke hete douche genomen. Trots op mezelf dat ik na mijn fietstocht van vorige maand naar Duitsland ook dit weer heb geflikt. Ondanks alle pijntjes en ziektes verdom ik het nog steeds om als een weerloos schaap te gaan liggen. Het zal me de komende drie dagen wel weer de nodige extra pijn opleveren maar het gaat om de prestatie.
Peter Barkum © ® 07-09-2019
♥
♥
