De eenzaamheid maakt me gek
De eenzaamheid trekt naar mij een gekke bek
De eenzaamheid probeert met me te dollen
Maar ik laat me niet door de eenzaamheid sollen
Ja, ik ben weer aan het vechten
Probeer kromheden te rechten
Sla woest met mijn zwaard heen en weer
Sla de eenzaamheid neer
Ik voel zijn pijn en verdriet
En sta zelf te lekken als een vergiet
Ik wil niet meer vechten
Ik heb geen trek meer om steeds dingen te moeten beslechten
Mijn geest is moe en mijn lichaam gesloopt
Mijn leven is nooit gegaan zoals ooit gehoopt
Ik loop hier voor mijn gevoel maar een beetje doelloos rond
Zwevend tussen de hemel en de grond
En steeds dezelfde vragen die door mijn geest ronddwalen
En ik weet niet waar ik het antwoord vandaan moet halen
Het vuur en de passie die ik ooit had zijn verdwenen
Ik kan af en toe nauwelijks nog staan op mijn benen
Ik ben helemaal ten einde raad
Diep verdrietig en soms een beetje kwaad
Hoe kan ik leven in een wereld die mij niet begrijpt?
Een wereld die steeds weer mijn ziel afknijpt
Met heel mijn hart zou ik willen stralen
Willen laten verdwijnen al het duale
Mensen helpen ze te laten zijn wie ze werkelijk zijn
Bij hen wegnemen hun innerlijke en uiterlijk pijn
Moeder aarde laten opbloeien
Zodat het menselijke bewustzijn ook verder kan groeien
Een einde maken een de matrix waarin wij verkeren
En het kwaad op deze mooie planeet voorgoed bezweren.
Peter Barkum © ® 09-09-2019
Deze krabbel mag NIET worden gedeeld.
♥
