Innerlijke processen II - Inner processes II

(For English scrol down)

Bij iedere nieuw of volle Maan is een van de opdrachten om los te laten wat je niet meer dient. En bij iedere nieuwe of volle Maan probeer ik dat heel trouw te doen. Toch lukt het mij nog steeds niet om alle boosheid en verdriet die in mij zit los te laten. 😭 Het blijft maar aan mij vreten en maakt mij langzaamaan helemaal kapot.

Ik heb me al heel vaak afgevraagd waarom het maar niet wil lukken om deze grote brok los te laten. Ik bedoel, ik heb iedereen vergeven, inclusief mezelf. Het is zelfs zo dat ik volkomen begrijp waarom ze hebben gehandeld zoals ze hebben gehandeld. Toch, iedere keer wanneer zo'n herinnering bij me naar boven komt voel ik een groot vuur 🔥 van boosheid in mij ontwaken, maar ook een zee 🌊 van verdriet en moet ik de grootste moeite doen om niet als een vulkaan te ontploffen. 🌋

Er zijn niet veel dingen waar ik bang voor ben, behalve vogels en het beest dat in mij huist. Een van mijn grootste wensen is omdat beest onschadelijk te maken. Nee niet doden, ik heb dat recht niet. Bovendien, het is een deel van mij en ik wil mezelf absoluut geen pijn doen. Ik heb in mijn leven meer dan genoeg fysieke en psychische pijn geleden, dus nee!

Bovendien, hoe kan ik van mijzelf houden als ik niet ieder aspect van mijzelf accepteer? Ik denk de laatste tijd vaak terug aan de heerlijke gesprekken die ik in mijn jeugdjaren voerde met mijn kinderpsychiater Dr.Hütter. Hij was verbonden aan mijn eerste kindertehuis waar ik 6 jaar heb gewoond. In dat kindertehuis werd de leer van Dr. Rudolf Steiner onderwezen. Dat heeft mij toen vaak goed geholpen. Het was voor mij een soort van houvast in de familieoorlog die zich boven mijn hoofd afspeelde.

Dr.Hütter leerde mij nog beter voor mezelf na te denken. Hij zei vaak, fuck je familie, dit is jouw leven, dus jij bepaald wat daar in gebeurd. Hij noemde mijn familie zelfs een keer een stelletje assholes die met mijn leven probeerde te spelen. Of nee, die mij als speelbal gebruikten. Ik mis Dr.Hütter nu soms. We hadden altijd hoogstaande intelligente gesprekken samen. Hij zag mij niet als een kind, maar als een volwassenen die een beetje teveel op zijn bord had gekregen.

Maar goed, we modderen maar weer verder. Zoals het gezegde zegt, ik worstel en kom boven. Ik hoop dat ik snel boven ga komen, dit kost namelijk heel erg veel energie. Ik heb op het moment ook niemand waar ik even mee kan kletsen, als ik de woorden al weet te vinden. Misschien dat de energie van Mei me verder kan helpen met Venus (vandaag) en Neptunus (morgen) in mijn eigen sterrenbeeld Ram. ♈️

Peter68 © ® 30-04-2025
♥

Inner processes II

With every new or full moon, one of the assignments is to let go of what no longer serves you. And with every new or full moon, I try to do that very faithfully. Yet I still can't seem to let go of all the anger and sadness that is inside me. 😭 It keeps eating away at me and is slowly destroying me completely.

I have often wondered why I just can't seem to let go of this big chunk. I mean, I have forgiven everyone, including myself. In fact, I completely understand why they acted the way they did. Yet, every time such a memory comes to mind, I feel a great fire 🔥 of anger awakening within me, but also a sea 🌊 of sadness and I have to make every effort not to explode like a volcano. 🌋

There are not many things I am afraid of, except birds and the beast that lives inside me. One of my greatest wishes is to render that beast harmless. No, not to kill it, I do not have that right. Besides, it is a part of me and I absolutely do not want to hurt myself. I have suffered more than enough physical and psychological pain in my life, so no!

Besides, how can I love myself if I do not accept every aspect of myself? I often think back to the wonderful conversations I had with my child psychiatrist Dr. Hütter in my youth. He was affiliated with my first children's home where I lived for 6 years. In that children's home, the teachings of Dr. Rudolf Steiner were taught. That often helped me a lot at the time. It was a kind of support for me in the family war that was going on above my head.

Dr. Hütter taught me to think for myself even better. He often said, fuck your family, this is your life, so you decide what happens in it. He even called my family a bunch of assholes who tried to play with my life. Or no, who used me as a plaything. I miss Dr. Hütter sometimes now. We always had high-level intelligent conversations together. He didn't see me as a child, but as an adult who had a bit too much on his plate.

Anyway, we'll just muddle along. As the saying goes, I struggle and come out on top. I hope I'll come out on top soon, because this takes a lot of energy. I also don't have anyone to chat with at the moment, if I can even find the words. Maybe the energy of May can help me further with Venus (today) and Neptune (tomorrow) in my own zodiac sign Aries. ♈️

Peter68 © ® 30-04-2025
♥

Dream from the past

When I was a little boy I had a dream that still haunts me to this day. Some information in advance. My mother had died a year earlier and I had recently had a stepmother. She and I were water and fire or rather, fire and fire. We were both Aries. She from the 21st of March and I from the 22nd of March.

I had received a beautiful yellow crane for my birthday that I was very proud of. The rule at home was, if something has been outside, it is not allowed to come back inside. I do not know why that was. So I had to put the crane in the garage that opened directly onto the street. My father also had his car there.

One day I came downstairs to play with my crane, the garage door was open, my father had left with the car and my crane had disappeared. I went to tell my stepmother in tears. She got angry with me and said that I was not careful enough with my things. Not that I had much then. We were poor and the crane was the first thing I had gotten in years. I was punished and had to stay in my room for the rest of the day, without food or drink.

That same night I had a dream. I walked downstairs to the garage looking for my crane, but I didn't see it. So I walked outside. There I saw my stepbrother and also my crane standing by the garbage cans. The garbage truck was coming, so I quickly walked to my crane to grab it before it disappeared into the garbage truck.

At the moment I wanted to grab the crane, the garbage man was with us and asked my stepbrother if everything had to go? My stepbrother answered yes, my mother ordered it. Before I could say anything, the garbage man picked me and my crane up and threw me in the garbage truck. I was furious and cursed my stepbrother and his mother. At that moment the press came down to push all the garbage forward. And where on one side was the press I saw on the other side big sharp knives to make the garbage smaller. I had to jump for my life to avoid being grabbed by one of those knives.

Then I woke up from this nightmare and cried softly. I dreamed this dream for three nights in a row but never told my father or stepmother. They didn't understand me anyway, so why bring even more misery on myself? Later in life I understood the message of this terrible dream. Stepmother didn't want me because I was different. I didn't fit into her picture of a happy family.

I was rebellious, always went my own way, when I was punished "for example standing in the corner for a few hours" I laughed at my father and stepmother, I wasn't interested in school, didn't recognize stepmother as a mother and I always had arguments with stepbrother "he was a Scorpio and got me into trouble many times which resulted in me being punished". To this day I am very careful with people who are Scorpio, I don't trust them.

A year later I was placed in a children's home. I had lost both my mother and my father in two years. I felt betrayed by both my father and my mother. I did not yet know what death meant and no one wanted to explain it to me. It was not until I was 8 years old that an uncle of mine took me to the cemetery where my mother's grave was. It was only then that I understood what death meant. When I was placed in the children's home I fell into a very deep depression from which I did not recover until I was about 11 years old.

Why am I writing about this dream NOW? It suddenly surfaced again. Apparently I still have to do something with it, although I don't know what. Maybe it is a kind of separation anxiety that I sometimes have that makes me feel lonely. I am generally alone 24/7, something I don't mind, I chose that myself. That way I can work on myself best without being distracted by others all the time. Not that I don't like other people or don't want them to be with me. I just work best on my own. I am "as the Germans so nicely call it" ein Einzelgänger, a loner or lone wolf.

Peter68 © ® 19-01-2025
♥

Kindermishandeling

Ik las enige tijd geleden een stuk waarin een vrouw vertelde dat haar ouders de dag dat ze geboren werd haten. Voorhaar dus geen verjaardagen of overige feesten. Ze werd haar hele leven al psychisch en fysiek mishandeld door haar ouders, alles wat mis ging in het leven van haar ouders was haar schuld. Ze werd echt als een stukvuil behandeld, leed door de situatie waarin ze leefde aan anorexia nervosa, zware depressies en had al meerdere malen geprobeerd om uit het leven te stappen. Haar ouders hadden die pogingen om uit het leven te stappen bestempeld als aandachttrekkerij. De jeugdhulp organisaties hadden daarmee ingestemd en daarmee was de kous af tot blijdschap van de ouders.

Ook op school ging het vaak niet goed. Ze werd vaak gepest door andere leerlingen die haar skelet noemde omdat ze broodmager was. Ze bleef vaak zitten of ging met de hakken over de sloot over omdat ze slecht kon meekomen met de rest van de klas. Zowel thuis als op school leefde ze in een isolement, iets wat haar vaak pijn deed. Ze wilde graag ergens bij horen net als haar klasgenoten, sporten, muziekles nemen of iets anders. Ze leefde in een droomwereld waarin ze een heel ander mens was dan in de realiteit. Toen ze vijftien was werd ze door een oom waar ze logeerde terwijl haar ouders op vakantie waren meerdere keren zowel vaginaal als anaal verkracht. Deze gebeurtenis resulteerde in een nieuwe poging om uit het leven te stappen. Ze was er helemaal klaar mee met al die vernederingen die ze dagelijks moest ondergaan en deze verkrachting was voor haar de druppel om er voorgoed een einde aan te maken.

Anders dan andere keren was er nu wel een luisterend oor voor haar, ze had nu ook bewijs dat wat er was gebeurd de waarheid was. Het sperma dat haar oom in haar had achtergelaten. Oom werd gearresteerd wat weer leiden tot de scheiding van haar oom en tante. Omdat zij minderjarig was kreeg haar oom een gevangenisstraf van 6 jaar, maar was na drie jaar al weer vrij wegens goedgedrag. Ook thuis veranderde er van alles. Zo werden haar ouders uit de ouderlijke macht ontheven, kwam zij in een liefdevol en warm pleeggezin terecht waar ze alle liefde en ondersteuning kreeg die ze nodig had. Ook kon ze regelmatig praten met een psychiater en ze ging op muziekles waar ze de viool leerde spelen. Door deze veranderingen verbeterde haar schoolprestaties. Er vond een gesprek plaats tussen haar, haar ouders, haar pleegouders, haar psychiater, iemand van de voogdij en een politieagent. De laatste was erbij op het verzoek van het meisje. Hij was ook haar luisterende oor geweest en die de hele boel in gang had gezet na de poging om uit het leven te stappen.

De politieagent was ook degene die aan het begin van het gesprek meteen de leiding nam, hij had een dossier voor zich liggen waarin alles stond wat het meisje hem had verteld. Dus alle lichamelijke en fysieke mishandelingen die haar ouders haar hadden aangedaan. Hij vroeg zich hardop af wat haar ouders in hemelsnaam had bezielt om haar te verwekken? Hadden ze nog nooit gehoord van voorbehoedsmiddelen zoals het condoom of de pil? Zowel de vader als de moeder waren niet geschikt om ouder te zijn. Hij zei ook, ik heb als politieagent al heel veel meegemaakt en gezien maar wat hier in dit dossier staat maakt me letterlijk en figuurlijk ziek. Het gesprek duurde niet langer dan een uur, haar ouders wilde weinig zeggen en wat ze zeiden waren vaak verdraaiingen of leugens. Daarop besloot de vrouw om na ongeveer een uur een einde te maken aan deze poppenkast zoals ze het noemde.

Pleegouders, psychiater, voogdij en de politieagent waren heel trots op de vrouw, A. om het gesprek met haar ouders aan te gaan en B. omdat ze lef, kracht en moed toonde om het gesprek te beëindigen op het moment dat het nutteloos voor haar werd. Twee weken later kreeg ze het bericht dat haar moeder zich van het leven had beroofd. Er was ook nog een briefje waarin de moeder zich verontschuldigde en om vergeving vroeg van haar dochter. Na lange gesprekken met zowel haar psychiater en haar pleegouders kon ze die geven. Niet zozeer voor haar moeder maar vooral voor haarzelf. Die stap tot vergeving was een stap naar grootsere dingen voor haar. Ze ging muziek studeren aan het conservatorium in Amsterdam waar ze met succes een bachelor opleiding muziek wist af te ronden. Naast muziek had ze ook nog een opleiding rechten gevolgd en met succes afgerond. Ze werkte nu bij een advocatenkantoor in de hoofdstad waar ze een leuke man had ontmoet met wie ze over een tijdje wilde gaan samenwonen. Ook hij had het nodige meegemaakt maar had later ook net als zij goede hulp gekregen.

Heb jij op wat voor manier dan ook te maken met mishandeling, kijk dan even op de link voor hulp. Klik hier!!
Peter68 © ® 19-06-2022
♥

Gedachten en voelen

Ik ben een filosofische mens, ik denk graag over dingen na. Dingen die zijn gebeurd in het verre, recente verleden of in het heden. Ik bekijk gebeurtenissen altijd van alle kanten om zo een duidelijk beeld te kunnen krijgen van wat er nu werkelijk is gebeurd. Niet om een schuldige aan te kunnen wijzen of om te oordelen over iets of iemand maar om te begrijpen. Niets in ons leven gebeurd voor niets, we spelen allemaal een bepaalde rol. Deze rollen hebben we op ons genomen voordat we als bewustzijn naar de aarde kwamen. Zo hebben we dus niet alleen gekozen om in het hier en nu aanwezig te zijn maar ook de mensen die ons leven aanwezig zijn hebben daarvoor gekozen.

Sommige zijn er om je te beschermen, je lief te hebben, je te begeleiden, je te steunen tijdens moeizame situaties en verdriet of gewoon om je aan te moedigen. Maar alles is yin & yang dus zijn er ook mensen die je dwars zullen zitten, je zullen pesten, je zullen haten, je pijn willen doen, plezier zullen halen uit jouw mislukkingen en verdriet. En dan heb je de keuze welke rol wil jij gaan spelen? De rol die terug gaat haten, die ook gaat pesten, dwarszitten en andere pijn en verdriet terug wil doen? Of speel je liever de rol die denkt, mijn maak je de pis niet lauw, ik blijf ik mijn eigen kracht en licht staan, laat me niet gek maken en weiger me te verlagen tot jouw niveau?

Je ziet vaak bij huwelijken dat er na jaren van liefde en geluk ineens van alles veranderd als het tot een scheiding komt. Ineens is er geen liefde en respect meer voor elkaar en doen mensen over en weer hun uiterste best om het leven van zijn ex partner tot een complete hel te maken. En dat alles onder het motto, als ik niet gelukkig ben zal jij dat ook niet zijn. Ik heb het vaak zien gebeuren en heb me ook vaak afgevraagd waarom? Erken gewoon dat jullie uit elkaar zijn gegroeid en dat het tijd is om beiden een nieuwe weg in te slaan.

Maar daar komt dus het ego om de hoek kijken en het ego is als een duivel uit een doosje. Het ego wil niet toegeven dat iets is mislukt of dat het iets heeft verloren. Het ego wil vasthouden aan het oude vertrouwde. Immers het heeft altijd gewerkt dus zal het nu ook gewoon werken. Het hart daarentegen weet dat wanneer dingen klaar zijn het tijd is om de wonden te likken en daarna verder te gaan. Ja, het zal een litteken hebben en de wond die is geslagen zal nog een tijdje pijn blijven doen, maar er is geen reden om aan het oude vertrouwde vast te blijven houden. Er ligt een wereld voor het hart open en een sterk hart zal iedere geboden mogelijkheid met beiden handen aanpakken.

Het klinkt allemaal heel simpel maar er zijn nog twee belangrijke factoren die meespelen, voelen en emoties. Voelen en emoties zijn nauw met elkaar verbonden zoals ook Rudolf Steiner en Sigmund Freud reeds schreven. We zijn in staat om van alles te voelen maar veel dingen die we voelen zijn verbonden met emoties uit het verleden. En met verleden bedoel ik dingen uit dit of vorige levens. De term déjà vu heeft daar ook alles mee te maken. Soms denk je van, hey dit heb ik al eens meegemaakt, en je voelt dan ook diezelfde emoties. Maar voelen is veel meer dan emoties of een déjà vu. Ik kan bijvoorbeeld heel goed muziek aanvoelen. Ik kan verdrinken is sommige muziekstukken “pop, rock, folk of klassiek”. Dan zijn de banen van het muziekstuk zo duidelijk voor me dat het voor mij gaat vloeien als een rivier naar een waterval waarop ik me dan laat meevoeren. Bijvoorbeeld Queen, Led Zeppelin, The Beatles maar ook Mozart, Beethoven en Tsjaikovski schreven muziekstukken waar ik soms echt helemaal in kan verdrinken.

Het is moeilijk om een gevoel uit te leggen maar bij sommige muziekstukken is het alsof alles samenkomt. Frequenties, tijd en ruimte, alsof je voor een moment weer bent verbonden met de universele bron van het bestaan. De muzieknoten gaan dan dwars door alles heen. Je kunt dat ene moment ook tijdens seks ervaren wanneer de twee onafhankelijke zielen elkaar ineens heel even lijken aanraken. Ik heb het ook weleens wanneer ik in de natuur ben en tegen een boom aan zit. Ik ben dan eerst heel gefocust op alles wat er gebeurd. Geluiden, kleuren, geuren en trillingen. Maar hoe langer ik blijf zitten en mijn geest tot rust komt, hoe dichter de natuur mij weet te benaderen en op een gegeven moment dus echt contact met mij maakt. Mijn ziel en de natuur lijken elkaar dan heel even aan te raken, even zijn we weer een eenheid.

Peter68 © ® 24-11-2020
♥

Trauma’s en verslavingen I

Trauma’s en verslavingen wat hebben ze met elkaar te maken? Heel veel blijkt uit verschillende onderzoeken. Mensen die flinke trauma’s hebben opgelopen in hun leven zijn vaker verslaafd aan dingen dan mensen die een gelukkig leven hebben geleden. Deze mensen hebben ook meer moeite om van hun verslavingen af te komen. Verslavingen zijn er in allerlei soorten en maten. Je kunt verslaafd zijn aan roken, drank, gokken, drugs, koffie, winkelen, frisdrank, medicijnen, seks en zelfs winkeldiefstal “de zogenaamde draaideurcrimineel”.

In onze maatschappij lopen er heel veel mensen rond met een of meerdere trauma’s. Dit kunnen hele lichte trauma’s zijn maar ook hele zware. Trauma’s zijn vaak gebeurtenissen die zwaar ingrijpen in het leven van een persoon en vormen een blokkade in de rest van hun leven waardoor ze nooit hun volle potentieel kunnen bereiken in hun leven. Zware trauma’s zijn bijvoorbeeld de dood van een of beide ouders op hele jonge leeftijd, seksueel, psychisch of lichamelijk misbruik of een ongeluk waardoor iemand bepaalde dingen niet meer kan doen. Ingrijpende gebeurtenissen dus waardoor allerlei angsten ontstaan en de persoon als het ware innerlijk verstijft.

Ik heb de afgelopen week na aanleiding van mijn eigen poging tot stoppen met roken het een en ander gelezen over trauma’s en verslavingen en ook terug gekeken op mijn eigen leven. De dood van mijn moeder toen ik bijna vier was, mijn vader die voor de dood van mijn moeder mijn beste vriend was en me daarna links liet liggen omdat die ook niet met de dood van mijn moeder om kon gaan, zijn tweede huwelijk, ik in kindertehuizen en het psychisch, lichamelijk en seksueel misbruik wat ik daarna heb moeten doorstaan. Maar ook de dood van mijn oma die in mijn armen overleed, het heeft allemaal een zwaar stempel op mij gedrukt.

En door de jaren heen heb ik ook de nodige verslavingen gekend waarvan roken de enige constante is maar ik ben ook een stevige drinker geweest, was verslaafd aan frisdrank en was ook verslaafd aan de harddrugs. Dertig jaar geleden ben ik gestopt met harddrugs al kosten dat me wel bijna mijn leven en vijfentwintig jaar geleden ben ik ook gestopt met het vele drinken. Ik heb alcohol nooit echt lekker gevonden “bier vind ik bijv. ruiken naar kots” maar nadat de zoveelste dode in mijn omgeving was gevallen waar alcohol in het spel was had ik zoiets van, nu is het genoeg. Frisdrank heb ik een jaar of zes geleden aan de kant gezet omdat ik er achter kwam dat dit een van de oorzaken was waarom ik osteoporose had gekregen. Ik heb van mijn vierde tot een mijn vijfenveertigste vele liters cola gedronken en cola is een echte lichaamsvernietiger. En dan heb ik het niet alleen over de suikers die erin zitten maar ook over de zuren die je botten en je spierweefsel doen oplossen.

Drugs, drank en frisdrank heb ik dus weten te overwinnen maar het roken lukt mij helaas nog niet echt. Ik heb de afgelopen jaren ook heel wat trauma’s weten weg te werken maar nog niet alles is weg, er zit nog het nodige zoals de scheiding van mijn vrouw, het mislukken van verschillende relaties maar ook de dood van enkele voor mij zeer dierbare mensen. Ik kan ook heel slecht met het gegeven dood omgaan, moet ik eerlijk bekennen maar die oorzaak ligt denk ik bij de dood van mijn dierbare moeder. Daar zijn door mijn vader en overige familieleden enkele cruciale fouten gemaakt. Dat neem ik ze overigens niet kwalijk, ze hadden toentertijd totaal niet door dat ik geen gewoon kind was en ze deden het om mij te beschermen.

Ik spreek soms met mensen die ook allerlei trauma’s hebben opgelopen in hun leven en ook de nodige verslavingen hebben. Die verslavingen zijn er natuurlijk om een bepaald gat in jezelf op te kunnen vullen. Enkele jaren geleden sprak ik met een vrouw die seksueel was misbruikt in haar jeugd, daardoor kon geen orgasme meer krijgen tijdens de seks met haar vriend. Om een lang verhaal kort te maken, die relatie ging dus uit. Het irriteerde de vriend van die vrouw dat ze geen orgasme kon krijgen en dus niet kon genieten van de seks. Voor het trauma dat de vrouw had was de vriend totaal blind en erover praten met elkaar lukte ook niet. En dus besloot de vrouw maar om alleen te blijven, hoewel ze best een vriend en eventueel later ook best kinderen wilde hebben. Maar het trauma zat haar zo in de weg dat ze het niet aan durfde. Ze was ook al bij tal van psychologen en zogenaamde sociaalwerkers geweest maar ze voelde zich onbegrepen.

Ik herkende me in het onbegrepen voelen door psychologen en sociaalwerkers. Ik weet niet wat deze mensen mankeert, maar ze staan totaal niet open voor de gevoelens en emoties die mensen met een of meerdere trauma’s hebben. Het is alsof ze van hun opleiding komen waar ze geprogrammeerd zijn met een bepaald riedeltje en dat moet alles maar oplossen. Ze zijn vooral gebrand op dat je weer zo snel als mogelijk gaat deelnemen aan die zogenaamde samenleving. Ik heb een keer een psycholoog gehad die alles zo draaide dat het uiteindelijk allemaal mijn eigen schuld was. Ik moest maar gehoorzaam alles doen wat er van mij gevraagd werd en verder niet zeuren. Ja, dan schop je bij mij tegen het verkeerde been en dat heb ik deze man ook in niet mis te verstane woorden gezegd. In plaats van mij te helpen probeerde die mij een schuldcomplex aan te praten.

Mijn laatste sociaalwerkster was iemand die wel wist te luisteren maar soms moeite had mijn spirituele inslag. Ik had veel aan de gesprekken met haar maar die moesten helaas stoppen omdat de gemeente in al zijn onkunde de subsidiekraam dichtdraaide. Sindsdien worstel ik mezelf door allerlei zaken heen en dat gaat best al is het soms heel erg vermoeiend. Maar terugkijkend op alles zie ik ook wel dat ik nooit de mens ben geworden die ik had kunnen zijn, mijn ziel is door al die trauma’s totaal verstijft. Ik ben geen gemakkelijk mens, nooit geweest, dat komt denk ik door mijn rebelsheid en ik sta stijf van allerlei routines. Maar ik ben tevreden met wie ik ben vandaag de dag, werk iedere dag hard aan mezelf om mezelf te verbeteren en de trauma’s te verwerken.

Peter Barkum © ® 24-11-2019
♥