Toen mijn vader op 17 februari 1972 even voor 24:00 uur een beroep deed op de dienstdoende huisarts omdat mijn moeder hart problemen had, kreeg hij ijskoud te horen, mijn dienst zit er op bel de andere arts maar. Tot groot verdriet van mijn vader en mijzelf kwam de volgende arts te laat, mijn dierbare moeder was reeds overleden.
In het eerste tehuis waar ik zat (1975 tot 1981) kwam ik in aanraking met natuurlijke geneesmiddelen iets dat toen voor mij al geen overbodige luxe was daar ik voor de meeste chemische medicijnen resistent of allergisch ben. Penicilline is zelfs dodelijk voor me. Door de jaren heen heb ik dus vaak met reguliere doktoren in de clinch gelegen omdat ze maar niet wilde begrijpen dat ik veel medicijnen niet kan hebben of dat het bij mij gewoon niet aanslaat.
In 1981 werd er kanker geconstateerd bij de vader van mijn moeder. Mijn opa was een grote stoere man “ik lijk een beetje op hem” die zijn hele leven hard had gewerkt “hij had een fabriek waar verf werd gemaakt” en de nodige vrouwen had gehad. In 1982 was ik een keer mee naar het ziekenhuis “we waren op weg naar iets anders” maar mocht niet bij opa komen en moest wachten in een wachtruimte. Toch ging ik “eigenwijs als ik ben” opzoek naar mijn opa en vond hem. Wat ik zag schokte me diep. Opa was veranderd van een grote stoere man in een hulpeloos kinderlijk hoopje mens. In mei 1982 overleed hij in het ziekenhuis.
Op 27 september 1985 rond halfnegen bel ik de huisarts omdat mijn oma “bij wie ik woon” plots heel ziek en verward was geworden. Net als mijn vader kreeg ik te horen dat ik een andere arts moest bellen wat ik meteen deed maar hij kwam te laat. Oma was even daarvoor in mijn armen overleden. Gênant detail is dat het hier dezelfde artsen betreft als bij mijn moeder.
In 1987 wordt tijdens het stappen in Ede op zijn verjaardag een vriend van me door iemand neergestoken. De arts die was opgeroepen dacht dat het wel mee zou vallen en had het dus rustig aan gedaan. Toen die aankwam was mijn vriend reeds overleden.
Na jaren lang in onmin met elkaar geleefd te hebben krijg ik in 1999 weer contact met mijn vader. Mijn vader heeft dan al een hersenbloeding overleefd. Verder heeft die een gaatje in zijn hart “is die mee geboren”, werken zijn nieren niet meer en heeft die naar blijkt “als die op zijn sterfbed ligt” maagkanker. Hij stond wel voor van alles op een wachtlijst maar het duurde allemaal te lang hier in Nederland. Vrienden van hem die in Frankrijk woonde konden wel snel geholpen worden daar aan hun ziektes. Toen mijn vader eenmaal in het ziekenhuis lag en te horen kreeg dat men weinig tot niets voor hem kon doen stond ik als oudste zoon dus voor de keuze. Hem door laten sukkelen waarbij die heel veel pijn moest lijden en enorm veel medicijnen moest slikken “waarvan ik wist dat die dat niet wilde” of hem laten gaan. Ik heb toen met heel veel pijn in mijn hart voor het laatste gekozen. In de 32 jaar dat we toen vader en zoon waren heb ik mijn vader slechts 5 jaar aan mijn zijde gehad. Na het overlijden van mijn vader kreeg ik van het ziekenhuis ook nog het verwijt dat ik mijn vader geen kans had gegeven, dat ik zijn leven had moeten rekken. Ik was toen niet alleen woedend op het ziekenhuis maar dacht toen ook, ja en jullie zeker lekker aan hem verdienen, stelletje parasieten.
In de jaren daarna heb ik nog regelmatig aanvaringen gehad met doktoren en ziekenhuizen. In 2001 brak ik mijn knie, prognose acht weken in het gips en been omhoog maar na drie weken liep ik al weer en heb ik geëist dat men het gips eraf haalde omdat het niet meer nodig was. En dat kon niet en ik moest niet zeuren, maar toen men foto’s nam bleek ik gelijk te hebben tot hun stomme verbazing. In 2006 moet mijn appendix eruit omdat die op barsten stond. Ik word het ziekenhuis binnen gebracht met mijn (nu inmiddels ex) vrouw aan mijn zijde en beland op een bed. De zuster pakt een spuit en wil me gaan prikken. Mijn vrouw roept heel hard STOP!! De zuster kijkt verbaasd en vraagt wat er aan de hand is. Ze zegt, hij is allergisch voor penicilline. Oei, dat wilde ik hem bijna gaan geven maar dat staat niet in zijn dossier. Mijn vrouw zucht en zegt, dat hebben we al honderdduizend keer doorgegeven aan zowel de huisarts, apotheek als aan het ziekenhuis maar jullie zijn eigenwijs, waarop de zuster boos wegloopt.
Eind december 2010 maak ik een ongelofelijke hard smak in de sneeuw op mijn rug. Ik breek daarbij twee ribben in mijn rug. Als ik begin januari 2011 in het ziekenhuis kom wordt mij verteld dat ik lijdt aan terminale osteoporose of terwijl botontkalking. Mijn lichaam weigert bepaalde stoffen die nodig zijn voor de opbouw en het onderhoud van de botten op te nemen. Ook blijk ik muterend bloed te hebben waardoor men mijn bloedgroep niet meer kan vaststellen. Men kan niets voor mij doen omdat er geen behandeling voor bestaat. Er wordt ook niet gezocht naar de mogelijke oorzaak. Men wil eventueel nog wel beenmerg bij me afnemen maar dat is een hele pijnlijke ingreep waar je nog heel lang last van kunt hebben. In 2012 krijg ik ook nog eens te horen dat ik aan een vorm onbekende van spierdystrofie lijdt en dat ook daar niets aan te doen is. Als ik vraag wat de prognose is wordt me gezegd dat ik de 50 zeker niet ga halen. Nu had ik dat al vaker gehoord. Ik zou de 30, 35, 40 en 45 niet halen.
Hoewel dit stuk in 2014 is geschreven en we nu in 2020 leven ben ik nog steeds in leven. Ik ben inmiddels de 52 gepasseerd. Hoezo ik haal de 50 zeker niet? Dachten ze nu werkelijk dat door te zeggen dat men niets meer voor mij kon doen dat ik me als proefkonijn zou gaan gedragen? Dat men dan alles met mij zou kunnen doen om mijn leven te rekken? Tja, jammer dan voor jullie, ik ben niet bang voor de dood “zoals de meeste mensen”, ik hang niet aan het aardse leven omdat ik weet dat er geen dood is alleen de stoffelijke dood.
Ik ben nooit fan van de reguliere gezondheidszorg geweest omdat ik vind dat ze aan symptoom bestrijding doen i.p.v. de werkelijke oorzaken aan te pakken. Gezondheidszorg is een verdienmodel zoals zoveel dingen tegenwoordig. Ik sta daarom pal achter de natuurgeneeskunde omdat die dieper gaat dan de reguliere gezondheidszorg. Daar wordt niet alleen gekeken naar de symptomen maar ook naar de dieper liggende “eventuele psychische” oorzaken. En dan kan men wel zeggen dat natuurgeneeskunde niet wetenschappelijk is bewezen, maar mag ik er dan even op wijzen dat dankzij de natuurgeneeskunde het menselijk ras nog steeds bestaat. Natuurgeneeskunde is meer dan 5000 jaar oud en werd gebruikt door onze ouders en voorouders. De reguliere gezondheidszorg is er vooral op gericht om mensen zo snel als mogelijk weer aan het werk te zetten omdat ziek zijn bedrijven en de (R)overheid geld kosten. Maar ziek worden en zijn gebeurd niet zomaar, het is een signaal van het lichaam dat lichaam en geest niet meer in balans zijn en dat uit zich dus in ziekte. Dat men dit niet goed snapt begrijp ik dan wel weer omdat men geen idee heeft wat er zich allemaal afspeelt in de hersenen van een patiënt. Daarom ben ik ook van mening dat als iemand ziek is men niet alleen naar een dokter gaat maar ook naar een psychiater. Dit omdat heel veel ziektes een psychische oorzaak hebben en dat kun je niet met een pilletje of drankje oplossen.
Vanuit een psychisch oogpunt kun je dit schrijven beschouwen als van een boos innerlijk kind, en dat klopt. Mijn innerlijk kind maar ook mijn ik van 2020 zijn nog steeds heel erg boos op de reguliere gezondheidszorg. Dit omdat ze ons heel veel heeft ontnomen wat ons zeer dierbaar was, mijn ouders, grootouders en vrienden. Het verlies van mijn ouders, grootouders en vrienden heeft een loodzwaar stempel op mijn leven gedrukt. En vanuit een spiritueel oogpunt kun je dan zeggen, het heeft allemaal zo moeten zijn en dat zal allemaal best “niets gebeurd zonder reden in dit leven” maar als je op zeer jonge leeftijd door bijna alles en iedereen “overheid en familie” in de steek wordt gelaten met al je vragen en verdriet dan is dat wel een heel zwaar kruis om te dragen. Het is iets wat ik waarschijnlijk nooit te boven zal komen.
Dit alles heeft er toe geleid dat ik geen huisarts heb en wil en ook niets met de reguliere gezondheidszorg te maken wil hebben. Bovendien, huisartsen begrijpen mij toch niet en zitten bij binnenkomst vaak al met de pen of het toetsenbord in de aanslag om een receptje uit te schrijven. Ik red mezelf wel met de kennis die ik heb over natuurgeneeskunde en mocht ik iets niet weten, boeken en het internet zijn geduldig. Ik heb bewezen dat ik alles kan overleven van ziektes tot dakloos zijn. Het is wat dat betreft jammer dat de overheid mij verplicht een zorgverzekering te hebben, ik maak er toch geen gebruik van.
Peter Barkum © ® 12-10-2014/26-04-2020
♥
