Soms als ik in het bos zit en geniet van de natuur
Dan raak ik soms weleens een beetje overstuur
Vele gedachten flitsen dan door mijn brein
Sommige zijn leuk maar sommige doen ook heel veel pijn
Gedachten uit mijn verleden maar ook uit het nu
Dan vraag ik me weleens af, wat staat er nog op mijn menu?
Blijf ik voorgoed alleen en hoelang heb ik nog te gaan?
Heb ik mijn best gedaan om alles te halen uit dit aardse bestaan?
Soms denk ik van niet en soms ook weer wel
Misschien kom ik door al die twijfel vaak met mezelf in de knel
Ik wil best veel maar zie vaak de mogelijkheden niet
Dat frustreert me dan en doet me veel verdriet
Ik wil niet blijven hangen in al die oude meuk
Als ik dat zou doen is het leven niet meer leuk
Teveel tranen heb ik al om mijn verleden vergoten
Ik wil vooruit en doorstoten
Dwars door alle muren en dammen
Overal heerlijk doorheen rammen
Ik moet weer terug naar mijn kinderlijke zijn
Vol met energie maar nu zonder de vroegere pijn
Ik zou zo graag nog een keer willen stralen
Nog een keer het aller beste uit mezelf naar boven willen halen
Maar ik kan het niet meer alleen
Ik zit er echt een beetje doorheen
Mijn lichaam is moe en doet zoveel pijn
Daarom wil ik soms hier niet meer zijn
Ik wil allen pijn en verdriet niet meer voelen
Ik zou willen dat ik het met een glaswater kon wegspoelen
Soms droom ik wel eens over engelen of aliens die me komen genezen
En ik voel me daarna soms ook als herrezen
Maar het zijn slechts dromen het is dus niet echt
Maar de droom op zich is bepaalt niet slecht
Ik hou van het leven maar ik begrijp deze wereld niet
En dat doet me soms heel veel verdriet
Ik sta voor de vrijheid en het recht
En heb dus een bloedhekel aan alles dat is slecht
Ik zie zoveel onrecht om me heen
Het gaat me aan mijn hart en door merg en been
Ik wil dan helpen al is dat soms niet toegestaan
Omwille van de les moet ik dan een andere weg inslaan
Ik houd van het leven en van enkele mensen om me heen
En daarom vraag ik me soms af, waarom ben ik dan het meeste van de tijd alleen?
Ben ik niet goed genoeg of een grote boef
Of stelt het universum mij weer op de proef?
Wanneer gaat die breken, wanneer gaat die naar de grond
Wanneer komt die smeken met zijn grote mond
Maar het universum weet ook, dat ik ben een koppig mens
En zolang als ik leef zal ik koesteren mijn wens.
Peter Barkum © ® 26-09-2019
♥
