Vandaag 18-09-2019 was niet zo’n beste dag voor me. Ik had het nogal moeilijk. Moeilijk met de energieën, moeilijk met mezelf en moeilijk met Saturnus die uit zijn retrograde slaap is ontwaakt. Ik moest me dus even aanpassen aan dat alles en dat ging niet van een leien dakje. Met mijn ziel onder mijn arm stapte ik vanmiddag op mijn fiets en reed maar wat gewoon in het rond. Doelloos zoals de rest van mijn leven eigenlijk ook is. Uiteindelijk kwam ik in Oosterbeek uit waar ik na even naar de winkels te zijn geweest de natuur in reed. De natuur en ik hebben een speciale band met elkaar. Soms denk ik weleens dat we getrouwd zijn of zoiets dergelijks. Als ik in de natuur ben en ik verbind me echt met haar dan voelt het als een grote eindeloze knuffel. De natuur is dan om me heen maar ook in me, tenminste zo voelt het. De natuur is mijn tweede thuis hier op aarde. Ik voel en hoor haar en alles wat in haar leeft.
Zoals gezegd had ik het vandaag erg moeilijk met mezelf. Het was weer een ware worsteling. Twijfels over mijn leven tot nu toe, mijn kinderen die ik zo mis, de wereld waarin wij leven die steeds harder en lawaaieriger lijkt te worden en de eenzaamheid die ik soms keihard voel. Ja, ik heb er gedeeltelijk zelf voor gekozen maar soms is het ook hard als je niet iemand naast je hebt waar je even mee kunt knuffelen, spreken of gewoon uit kunt huilen. Ook kwamen er vandaag nog enkele oude herinneringen naar boven die ik eigenlijk zou willen vergeten. A) omdat het oude koek is en B) omdat ik nu leef en niet meer toen. Maar het zal allemaal wel bij de huidige energieën horen van schoonmaken, herbeleven, ervan leren en loslaten. Maar soms denk ik wel eens, wat moet ik nog met die oude troep. In plaats van steeds met die oude rommel aan te komen zetten, geef me eens wat leuke nieuwe dingen/ervaringen.
Gesproken over ervaringen. Vandaag dacht ik ook aan de vele manieren waarop een mens het aardse leven kan verlaten. Op de terugweg reed in door Doorwerth en ging even naar de Lidl waar ze touw hadden liggen. Ik keek hoeveel belasting dat touw kon hebben maar dat ging maar tot 80 kilo en ik weeg vermoed ik “ik heb al in geen jaren meer op een weegschaal gestaan” rond de 100 kilo. Maar goed, toen ik naar huis toe reed ontstond er een gevaarlijk verkeerssituatie waarbij een wit busje mij bijna aanreed. Had die mij aangereden dan was ik er waarschijnlijk niet meer geweest aangezien het met nogal een flinke vaart ging allemaal “ik reed een steile heuvel af”. Maar door even extra hard te trappen wist ik aan het busje te ontsnappen. Toen dacht ik, dan valt het allemaal wel mee met die doodswens van me op het moment.
Na nog wat heuvels op en af kwam ik thuis waar ik voor de tweede dag op rij weer eens zelf heb gekookt. En net als gisteren wist ik het binnen te houden maar mijn maag was er helaas niet zo blij mee aan de nodige protesten te horen en te voelen. Morgen dus maar weer een of ander voedselpakket. Na mijn oude mannen slaapje wat ik altijd na het eten heb voelde ik me gelukkig weer wat beter, alsof de engelen even wat last van mijn schouders hadden overgenomen. Mijn bovenkamer is nog steeds heel actief en ik ben qua denk en voel werk nog maar weinig opgeschoten. Ook de twijfel over dit leven is er nog steeds. Wat moet ik hier in hemelsnaam doen, waarom ben ik hier? Niets is immers zonder reden in dit prachtige universum maar op de een of andere manier kan ik er mijn vinger maar niet op of achter krijgen. Vreemd is dat, bij andere kan ik dat vaak wel maar bij mezelf niet. Misschien wil ik het ook niet, er zit namelijk nog heel wat angst in me wat het leven betreft. Maar dat heb je als je zwaar beschadigd en super gevoelig bent.
Soms denk ik wel eens, had ik maar iemand naast me die me daarmee kan helpen. Iemand die ik blindelings vertrouw, iemand die mij haarfijn kan aanvoelen en die ik ook haarfijn kan aanvoelen. Maar goed, dan zal ik ook eerst moeten weten wat ik wil en dat weet ik niet, nooit geweten overigens. Wat dat betreft ben ik 95% van mijn leven totaal stuurloos, alleen tijdens mijn politieke loopbaan wist ik wat ik wilde. Maar goed, dat is ook allemaal verleden tijd. Maar even terug naar iemand naast me willen hebben. Ik vraag me soms ook af of ik daar überhaupt wel klaar voor ben. Om met mij samen te zijn, dat luistert allemaal heel nauw qua energie en dergelijke en ik ben verre van een gemakkelijk mens. Maar goed, als het de bedoeling is dan vertrouw ik erop dat het universum de juiste persoon op mijn pad zal sturen. Het universum zorgt immers voor mij en ik heb nog nooit iets te klagen gehad wat dat betreft.
Peter Barkum © ® 18/19-09-2019
♥
