Wat ik nu ga schrijven is moeilijk voor me omdat ik mezelf nu aardig bloot ga geven. Regelmatig kijk ik via een helikopter aanzicht naar mezelf. Ik kijk dan dus van bovenaf hoe het met mij gaat, hoe ik reageer op dingen en waar verbeteringen aangebracht kunnen worden. Op die manier werk ik dus aan mezelf. Voor sommige moge dit misschien vreemd klinken maar voor mij werkt het perfect. Ik kan zo op een goede manier in contact met mezelf blijven en verbeteringen aanbrengen waar mogelijk. Ik ben volgens mijn Maya zegel een Rode Ritmische Hemelwandelaar, de verbinding tussen hemel en aarde. Ik zweef dus als het ware tussen de hemel en de aarde. Altijd verbonden met de hemel maar ook sterk geworteld op de aarde.
Als ik de laatste maanden naar mezelf kijk dan zie ik dat er een aantal dingen zijn die ik maar niet opgelost krijg. Als eerst de zee aan verdriet die in mijn besloten ligt. Dat is al het verdriet van wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Mensen die ik heb verloren “mensen die overleden zijn”, relaties en vriendschappen die zijn beëindigd of kapot zijn gegaan en alle dingen die ik ooit ben begonnen maar nooit in ben geslaagd of heb kunnen doen omdat ik er niet geschikt voor was of ben. Deze zee van verdriet is als een muur waar ik steeds weer tegenaan loop. Het frustreert me maar doet me dus ook weer verdriet. Ik wil graag vooruit in het leven maar omdat het me niet lukt om deze zee van verdriet over te steken blijf ik dus steeds hangen dezelfde groef van de plaat. En hoe hard ik ook mijn best doe, strijd, vecht of wat voor een woord je er ook aan wilt geven, ik kom niet verder.
Een ander iets waar ik mee worstel is, ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik hier liever niet wil zijn. Dat is iets wat stamt uit mijn jeugd en heeft te maken met het overlijden van mijn moeder. Om wat duidelijker te zijn, dat is dus het stuk dingen accepteren. Ik kan heel veel dingen accepteren maar met de dood heb ik moeite. Misschien omdat de aardse of stoffelijke dood een ongrijpbaar iets is. Aan de ene kant is er de stoffelijke dood maar aan de andere kant gaat er nooit iemand echt dood. Het bewustzijn van de mens, of de ziel leeft altijd voort maar dan op een ander niveau. Ik heb het leven wel eens vergeleken met een computerspelletje. Als je al je taken hier op aarde hebt volbracht mag je door naar het volgende niveau waar je verder kunt evolueren naar een hoger bewustzijn. En zij die het aardse leven verlaten zijn nog wel bij ons maar wij kunnen ze niet meer zien omdat we zitten opgesloten in de aardse dichtheid. Wij hebben “nog niet” de mogelijkheid om voorbij de sluiers te kunnen kijken. Er ontstaat dus een gevoel van gescheidenheid maar in werkelijkheid is dat dus helemaal niet. Ik weet dat mijn moeder, vader, oma’s, opa’s, andere overleden familieleden en vrienden bij me zijn. Niet de hele tijd maar ze nemen regelmatig een kijkje om te zien hoe het met mij gaat. Wie wel altijd bij mij is, is mijn beschermengel en begeleider Ramirez. Hem ken ik al vele eeuwen en is naast mijn begeleider ook mijn trouwe vriend.
De afgelopen jaren heb ik al heel wat zelfgebouwde innerlijke muren gesloopt. Muren die ik had gebouwd ter zelfbescherming. Ik had als kind geen ouders die mij beschermde, ik moest het allemaal zelf doen. Ik moest mezelf verdedigen tegen mijn eigen familie die me maar wat graag ridiculiseerde omdat ik anders was, tegen zogenaamde vrienden die me regelmatig het spreekwoordelijke mes in mijn rug staken en tegen de rest van de wereld die met mij solde, aan mijn vrijheid wilde komen, mij wilde kneden in een gehoorzame modelburger. Maar de sloop van al die muren “het zijn er echt heel veel” wil dus niet echt vlotten. Sommige muren zijn zo hard en dik dat er geen doorheen komen aan is. Een van die muren herbergt dus ook de zee van verdriet die me af en toe echt verstikt. Hij is zo groot en diep als de Atlantische oceaan van noord naar zuid en van oost naar west en bevat dus alle tranen die ik ooit heb laten stromen. En regelmatig komen daar nog tranen bij. En o, wat zou ik graag het waterpeil laten zakken maar hoe? En hoe leer ik de stoffelijke dood te accepteren?
Het zijn blokkades in mij waar ik hard aan werk. Ook omdat ze weer andere problemen veroorzaken zoals relatieangst en weinig vertrouwen hebben in mensen in het algemeen. Relatieangst is overigens ontstaan na mijn scheiding, de relatie die daarna volgde en mijn laatste relatie die eindigde in 2017. Het Universum weet hoe graag ik weer iemand naast me zou willen hebben maar de angst om een ander pijn te doen en om zelf ook weer al die pijn te moeten voelen als het mis gaat is groter. Een positief ding trouwens van de afgelopen tijd, ik heb mijn innerlijk kind weer terug gevonden en daar vrede mee gesloten. Jaren leven we langs elkaar heen. Hij treurend bij het graf van onze moeder en ik ging mijn eigen weg opzoek naar dat leven wat we hier zouden moeten leven. Het bleek vooral overleven. Nu maar samen met mijn kleine ik op weg in de hoop oplossingen te vinden voor al die dikke muren in mij.
Peter68 © ® 24-05-2020
♥
