Afgelopen week was een wat vreemde week voor mij waarin vooral op innerlijk niveau veel is gebeurd. Zij die spiritueel en hoog gevoelig zijn zullen waarschijnlijk wel weten wat ik bedoel. Alle nieuwe energie van diep uit de kosmos die de aarde nu overspoelen en diep in onze cellen en botten penetreren. Oude trauma’s die worden opgelost of juist oude zaken die nu naar de oppervlakte komen om opgelost te worden. Het is een komen en gaan van gevoelens en emoties die je soms bij verrassing overspoelen als een tsunami. En probeer dan maar eens in liefde te blijven staan naar jezelf en de wereld. Dat laatste is mijn deze week gelukkig wel gelukt.
In de nacht van woensdag of donderdag had ik een droom. Waar de droom over ging weet ik niet meer maar toen ik wakker werd zat er een naam stevig in mijn geheugen verankerd. De naam van mijn eerste grote liefde. Ze zat bij me in de klas op de vrije school Zonnehuis Veldheim in Zeist (1975 – 1981). Haar moeder of vader was van Ierse afkomst en dat vond ik als kind zijnde enorm fascinerend. Waarschijnlijk iets met een vorig leven. Ik ben in 1982 in Ierland geweest en werd toen op slag verliefd op dat land maar voelde me er ook thuis. De hele donderdag heeft haar naam mij bezig gehouden en vele herinneringen kwamen ook weer boven drijven. Het was alsof haar ziel mijn ziel riep. Vrijdag ben ik met de bus naar Zeist gegaan om te zien of ik een spoor van haar kon vinden. Ik ben langs oude adressen gegaan en heb mensen gevraagd maar helaas.
En ondertussen blijven de energieën maar stromen en de emoties komen en gaan, alsof je in een rollercoaster zit waar je niet uit kunt komen omdat er geen stopplaats is. Afgelopen week stond ik op een spaarzaam onbewolkt moment naar Venus te turen die in het zuidwesten aan de hemel stond, terwijl ik naar Venus stond te turen voelde het alsof mijn geest een stuk omhoog werd getild. Als ik eraan terugdenk wordt ik ook weer een beetje duizelig, maar het was alsof er werd gekeken of ik al los genoeg was van de aarde. Maar ik zat nog her en der vast waardoor ik niet verder omhoog kon worden getild. Het was een vreemde gewaarwording maar die heb ik wel vaker. Zo liep ik afgelopen week ook door het bos en de verdorde beukenblaadjes zagen er goudachtig uit en overal waar ik keek hing een rozige kleur in de lucht terwijl het stevig miste.
Ik weet niet wat er allemaal gebeurd en waarom het gebeurd, maar ik laat het allemaal maar gebeuren en over me heen komen. Ik heb nog altijd een rotsvast vertrouwen in het Universum en ik weet dat wat gebeurd nodig is hoe pijnlijk dat soms ook moge zijn. Het Universum begeleid mij, zorgt voor mij en houd van mij, meer heb ik in principe niet nodig. Alles dat ik meer heb en krijg is een cadeau van het Universum waar ik dankbaar voor ben. En dat ik dankbaar ben zal ik komende zaterdag 01-02-2020 weer laten merken als ik Imbolc vier, het tweede Keltische feest dit jaar na Yule op 21-12. En voor wie dit verwarrend vind, het Keltische jaar loopt van 1-11 tot 31-10.
Peter68 © ® 26-01-2020
♥
