Steeds vaker wordt ik overvallen door paniek
Paniek als ik me realiseer hoelang ik al op deze aarde rondloop
Paniek om de gedachten hoeveel mensen ik al heb verloren
Paniek omdat ik nog steeds niet weet waarom ik hier ben?
Het mag misschien allemaal wat vreemd klinken
Maar soms moet ik wat tranen wegpinken
Er is een wil in mij om altijd maar weer door te gaan
Hoe hard het leven mij ook in mijn gezicht zal slaan
Misschien is het de rots in mij
Hoe hard de zee ook op mij inbeukt, ik zal niet wijken
De elementen kunnen mij alleen maar slijpen
En wie weet zal ik naar verloop van tijd ook het leven begrijpen
Dan kan ik mijn harnas, zwaard en schild aan de wilgen hangen
En in alle rust mijn vermoeide rug tegen een beukenboom aanhangen
Vol liefde en tevredenheid zal ik dan de wereld inkijken
En met mijn handen door mijn engelenveren heen strijken.
Peter68 © ® 26-01-2020
Deze krabbel mag NIET worden gedeeld.
♥
