Vroeger als kind zat ik graag langs de Rijn te filosoferen
Het was mijn manier om over het leven te leren
Dagen achtereen was ik soms daar
Als ik terug naar huis ging was ik van al dat filosoferen helemaal gaar
Mijn familie begreep nooit waarom ik daar zo graag wilde zijn
Maar mijn familie kende ook niet mijn pijn
Ze begrepen niet het verdriet dat ik met mij mee droeg
Ik was voor hen nooit genoeg
Toen al ging ik grotendeels mijn eigen weg
En wie dat niet begreep had dikke pech
Ik dwaalde opzoek naar wie ik werkelijk was
En maakte daarbij gebruik van mijn intuïtie als kompas
Innerlijk speelde er zich een grote oorlog in mij af
En soms zat ik verdrietig bij mijn moeders graf
Ik wenste mezelf dan dood
O, wat was mijn verdriet en woede jegens mijn familie groot
De pesterijen en de vele klappen die ik van hen kreeg
Maar vele hebben het nooit geweten want ik zweeg
Ik droeg het allemaal op mijn magere schouders
En verdedigde vaak mijn ouders
Van al dat filosoferen toen heb ik heel veel geleerd
Het hielt mij standvastig, ze hebben mij nooit bekeerd
Ik ben altijd trouw aan mezelf gebleven
Want dat is denk ik een van de taken in dit leven.
Peter Barkum © ® 13/14-12-2019
Deze krabbel mag NIET worden gedeeld.
♥
