Al enige jaren bevinden wij ons in woelige tijden. Tijden waarin veel gebeurd op fysiek en energetisch niveau. De wereld is in een rap tempo aan het veranderen en wat vandaag in is kan morgen alweer uit zijn. Mensen trouwen en scheiden weer, mensen gaan werken en verliezen hun baan omdat die is geëxporteerd naar een laag loonland. Prijzen van producten stijgen in een rap tempo en iedereen die ergens bij wil horen doet moeite om het allemaal bij te benen, maar ondertussen steken ze zichzelf steeds dieper in allerlei schulden. Oorlogen en andere gewapende conflicten verscheuren deze wereld nog steeds. De handel in drugs en mensen is sinds het jaar 2000 met 400% toegenomen en hoewel overheden hun best doen lijkt er geen einde aan deze praktijken te komen, sterker nog, ze worden alleen maar erger.
En niet alleen deze zaken lijken erger te worden, ook met dat natuur en het milieu gaat het nog steeds niet goed. Duizenden hectaren bossen verdwijnen als sneeuw voor de zon, duizenden diersoorten die moeten vrezen voor hun voortbestaan en ondanks allerlei inspanningen van overheden, bedrijven en particulieren neemt ook de vervuiling van deze prachtige planeet nog steeds toe. Gevangen vissen die hun maag vol hebben met plastic resten, iets wat je ook terugziet bij andere diersoorten inclusief de mens. We hebben zoveel plastic geproduceerd dat we de gehele aarde 1 miljoen keer kunnen inpakken en de maan 2,5 miljoen keer.
Ik zie het allemaal met lede ogen aan en vraag me vaak af, wat doe ik hier nog? Hier wil ik helemaal niet bij horen. Iedere boom die wordt gekapt doet mij pijn. Als ik zie hoe de mensheid voor de gek wordt gehouden door hun eigen regeringen, banken, big pharma en bedrijven, als ik zie hoever de mens van zijn natuurlijke habitat is komen af te staan, en dan bedoel ik de natuur. Eens was de mens een liefdevol wezen dat leefde in harmonie met het universum en de natuur. Nu is het een hebzuchtig roofdier dat alles kaal plundert en vele zijn bereid om over lijken te gaan. De mens is totaal gefocust op het verzamelen van zoveel mogelijk “nutteloze” materiële zaken waaronder geld, geld is immers macht. Maar in zijn verzamelwoede heeft de mens niet in de gaten dat het zijn eigen bestaan ook op het spel zet, of misschien ook wel en speelt het graag Russisch roulette. Hoe het ook zij, vroeg of laat gaan wij dit spel verliezen en is er geen redden meer aan. Sommige wetenschappers voorspellen al dat wij als mensheid het jaar 2030 niet gaan halen, dit houdt dus in dat we nog ongeveer 10 jaar hebben te gaan.
10 jaar, dat zal je overigens niet in de reguliere media lezen. Immers, dat zou paniek kunnen veroorzaken onder de massa en daar zijn de elite heel bang voor. Als de massa eenmaal in beweging gaat komen is er voor de elite geen houden meer aan en zouden er heel veel schandalen aan het licht kunnen komen. Schandalen over fraude, machtsmisbruik, pedofilie, manipulatie en intimidatie. Heel veel mensen zijn “helaas” goedgelovig en denken dat veel dingen vanzelf gebeuren, dat alles zomaar komt aanwaaien wanneer het daar tijd voor is en dat je regeringen, banken en bedrijven kunt vertrouwen. Maar dat is dus niet zo. Achter alles zit een filosofie en een verdienmodel. En zij die dat spel doorzien “zoals ik” worden gemeden, geridiculiseerd of in het ergste geval zelfs geïntimideerd.
Zo werkte ik zo’n 13 jaar geleden bij een Nederlandse politieke partij en daar had ik een bijnaam gekregen, ongeleid projectiel. Waarom had ik die bijnaam? Omdat ik weigerde om de hete brei heen te draaien en me aan allerlei belachelijke politieke en partij protocollen te houden. Ik was recht door zee en zei waar het op stond. Ik zat daar immers niet voor mezelf maar voor mijn mede burgers. Ik heb er nooit ene cent aan verdiend, sterker nog, ik moest er geld op toeleggen. Maar met die bijnaam wilde men mij ridiculiseren en intimideren. Maar geheel tegen hun verwachting in droeg ik die bijnaam als geuzenaam, ik was er trots op. Ik heb ze toen ook recht door zee gezegd dat ik hun “politieke” spelletjes doorzag en niet onder de indruk was. Voor vele was het dan ook een opluchting toen ik in 2007 plots vertrok “ik had een zware burn-out”. Sindsdien heb ik me teruggetrokken uit de maatschappij en kijk van een afstand toe hoe deze eens zo mooie wereld naar de donder gaat.
Peter Barkum © ® 27-10-2019
♥
