zaterdag 16 augustus 2025

Een zware last - A Heavy burden

The Gerbera was my mother's favorite flower.

(For English scroll down)

Toen mijn moeder overleed in 1972 "ik was toen bijna 4 jaar" was ik geknakt. Ineens was mijn moeder uit mijn leven gerukt en ik wist en begreep niet het hoe of waarom? Niemand die even de moeite nam om even uit te leggen wat dood zijn precies inhield? Dat gebeurde pas toen ik 8 jaar was, toen nam een oom mij mee naar het kerkhof naar het graf van mijn moeder. 

Ik heb het altijd jammer gevonden dat mijn vader en mijn oma "bij wie ik en mijn zusje toen tijdelijk woonde" mij niet bij de begrafenis van mijn moeder hebben laten zijn. Hoe hart verscheurd dat misschien ook had geweest, ik had geweten wat dood betekende. En misschien was alles dan wel anders gelopen dan het nu heeft gedaan. Maar zo ging dat in de jaren 70, aan de gevoelens van kinderen werd niet gedacht, we moesten maar doen alsof er niets was gebeurd.

Ik heb er vroeger zo vaak over zitten filosoferen langs de Rijn. Ik had daar vroeger een favoriet plekje waar ik heerlijk kon zitten filosoferen en naar de Rijn aken en het water kijken. Wat voor een weer het was maakte mij niet uit, ik genoot van alles. Ik filosofeerde over van alles en dat doe ik nog steeds. Over mijn dierbare moeder filosofeerde ik vroeger het vaakst. Als ik dan aan de Rijn zat kwamen er altijd allerlei gedachten in me naar boven over hoe het had kunnen zijn, was mijn moeder niet overleden.

Mijn moeder was en is mij nog steeds zeer dierbaar. Ik heb vroeger ook vele uren doorgebracht bij haar graf. Daar zat ik dan te filosoferen maar soms ook gewoon te praten. Vele mensen vonden het vreemd en ze zeiden het ook tegen mijn oma en mijn oom en tantes. Waarom zit die jongen daar te praten tegen een graf, alsof die met de doden zit te praten. Soms had ik ook het gevoel dat ik met mijn moeder zat te praten, ik voelde heel duidelijk haar aanwezigheid. Een keer heeft een oom mij ook weggehaald bij het graf van mijn moeder omdat mensen over mij aan het kletsen waren, maar de volgende dag zat ik er gewoon weer.

Ik denk nog regelmatig aan mijn moeder, ik mis haar nog steeds. Zij was de zon in mijn leven, de eerste mens/vrouw waar ik van hielt. Ik heb ondanks mijn jonge leeftijd toen, nog vele herinneringen aan haar die mij zeer dierbaar zijn. Zij was meer dan mijn moeder, meer dan familie, zij was een deel van mijn ziel. En dat stukje ziel overleed toen zij overleed. Iets wat ook een paar jaar later werd opgemerkt bij een psychologisch onderzoek voor dat ik naar mijn eerste kindertehuis ging. De psycholoog schreef, "Peter is een hoogst intelligente jonge, maar een deel van zijn ziel is overleden waardoor hij niet meer geheel hier is." Ik zal juichen als mijn taak hierop aarde erop zit en ik eindelijk weer terug kan keren met de rest van mijn ziel die in hogere sferen verkeerd.

Peter68 © ® 16-08-2025


A Heavy burden

When my mother died in 1972 "I was almost 4 years old at the time" I was devastated. Suddenly my mother was taken from my life and I didn't know or understand how or why? No one took the time to explain exactly what death meant? That didn't happen until I was 8 years old, when an uncle took me to the cemetery to my mother's grave.

I have always felt sorry that my father and my grandmother "with whom my sister and I were living temporarily" did not let me attend my mother's funeral. However heart breaking that might have been, I would have known what death meant. And maybe everything would have turned out differently than it did. But that's how it was in the 70s, children's feelings were not considered, we just had to pretend nothing had happened.

I used to sit and philosophise about it so often along the Rhine. I used to have a favourite spot there where I could sit and philosophise and watch the Rhine barges and the water. I didn't care what the weather was like, I enjoyed it all. I philosophised about all sorts of things, and I still do. I used to philosophise most often about my dear mother. Whenever I sat by the Rhine, all sorts of thoughts would come to mind about what could have been if my mother had not died.

My mother was and still is very dear to me. I also spent many hours at her grave in the past. I would sit there philosophising, but sometimes just talking. Many people found it strange, and they even said it to my grandmother, uncle, and aunts. Why is that boy sitting there talking at a grave, as if he were talking to the dead? Sometimes I also had the feeling that I was talking to my mother, I felt her presence very clearly. Once an uncle also took me away from my mother's grave because people were gossiping about me, but the next day I was there again.

I still think about my mother regularly, I still miss her. She was the sunshine in my life, the first person/woman I loved. Despite my young age at the time, I still have many memories of her that are very dear to me. She was more than my mother, more than family, she was a part of my soul. And that part of my soul died when she passed away. Something that was also noticed a few years later during a psychological examination before I went to my first children's home. The psychologist wrote, "Peter is a highly intelligent young man, but a part of his soul has died, meaning he is no longer wholly here." I will rejoice when my task on earth is done and I can finally return with the rest of my soul, which resides in higher realms.

Peter68 © ® 08/16/2025