We hebben het de laatste tijd veel over onze eigen programmering en dat we die moeten afleren. Programmering die we van onze ouders, familie, school, werk, vrienden hebben meegekregen en wat we onszelf hebben wijs gemaakt. Ik ben dus eens naar mijn eigen programmering aan het kijken. Van mijn ouders heb ik niet zoveel aangezien die nauwelijks deel van mijn leven hebben uitgemaakt. De programmering van mijn familie heb ik altijd afgewezen, vrienden, school en werk is er ook nauwelijks dus blijft erover wat ik mezelf heb wijsgemaakt.
Dat is nogal wat en komt grotendeels voort uit ervaring, maar is vanuit mijn emotie vaak versterkt. Dan hebben we het bijv. over de politie, media, doctoren/ziekenhuizen en de politiek/regering. Ik wil altijd alles van alle kanten bekijken om een zo groot mogelijk beeld te kunnen krijgen. Vandaar uit probeer ik te begrijpen en te doorzien. Geen gemakkelijke opgave kan ik je zeggen, niet alles is of eigenlijk helemaal niets is wat het lijkt, je moet dus heel diep in jezelf graven wil je komen waar je wilt zijn.
Ik ben een introvert mens maar ik kan me herinneren dat ik ooit een extrovert mens was. Iemand die de hele dag door plezier aan het maken was en veel geluid produceerde. Na het overlijden van mijn moeder en toen mijn vader me in een kindertehuis plaatste veranderde dat radicaal. Ik trok me terug in mezelf en sloot de grote boze wereld buiten. Slechts enkele mensen die mij zeer lief zijn hebben mij sindsdien weten te bereiken en daar ben ik ze dankbaar voor.
Maar naast al die programmering bekijken en afleren ben ik dus opzoek naar die persoon die ik was tussen mijn geboorte en mijn 4de levensjaar. Men noemt dat ook wel je innerlijk kind maar dan kom je wat mij betreft weer op glad ijs omdat je dan spreekt over een afscheiding tussen jou en dat kind. Ik ben geen voorstander van die theorie, ik denk en voel liever in eenheid maar dat een gedeelte van je persoonlijkheid is ondergesneeuwd door het geweld van het leven.
Peter68 © ® 12-02-2021
♥
