Cirkels, ik blijf er maar in ronddraaien
Steeds weer woest om me heen maaien
Zoekend naar andere wegen
En schuilend tegen de 3D regen
Nutteloos en onbehouwen
Durf ik bijna niemand iets toe te vertrouwen
Angst om te leven
Angst om mezelf
Zoveel wetend maar het niet weten te delen
Niet meer wetend om met dingen te spelen
Steeds meer ben ik aan het verstijven
Heb zelfs moeite met dingen van me af te schrijven
Ondanks al het harde werk van de afgelopen jaren
Weet ik nog steeds niet hoe ik moet varen
Stuurloos dopper ik maar wat rond
En loop regelmatig vast op de grond
Overspoeld door golven emoties en verdriet
Door al deze mist zie ik de uitgang niet
Mijn haviksogen laten mij in de steek
Of misschien is het de bedoeling totdat ik nog een keer breek
Ik moest al vaker in mijn leven naar het punt van breken
Om zo nieuwe moed te kunnen kweken
Maar ik vraag me af of dat nu nog zal lukken
Mijn lichaam en ziel zijn oververmoeid, ik loop al bijna op krukken
De onwil wordt ook steeds groter om verder te gaan
Ik weet toch niet naar welke ik moet afslaan
Ik voel me verloren en eenzaam
En ik baal verschrikkelijk van dit aardse bestaan.
Peter Barkum © ® 28-11-2019
Deze krabbel mag NIET worden gedeeld.
♥
