Ik ben op het moment het boek “De wijsheid van Wolven” van Elli H. Radinger aan het lezen. Een zeer mooi boek wat verhaald door observatie over het gedrag van wolven alleen maar vooral binnen een roedel/familie. Er doen zich vele verhalen voor over wolven en in dit boek worden veel van de verhalen naar het rijk der fabelen verwezen. Wolven zijn hele lieve en sociale dieren. Het is ook niet voor niets dat de wolf en de mens vrienden zijn geworden. Immers onze hond stamt af van de wolf.
Zoals ik al schreef is het een heel mooi boek waarin we dus veel kunnen leren over het gedrag van de wolf. Voor mij zit er toch ook een bitter kantje aan. De opvoeding die wolven van hun ouders krijgen is heel liefdevol en dat is dus iets wat ik nooit in mijn opvoeding heb gehad daar ik nooit echt een opvoeding heb genoten. Ik had geen ouders aan mijn zijde die me begeleiden en me de fijne kneepjes van het leven bij brachten. Ik heb alles zelf moeten ontdekken. En op zich is dat niet erg, ik ben een Ram en die houd ervan zelf alles te ontdekken. Doch als een wolven jong zijn neus stoot is daar de ouder die hem of haar liefdevol opvangt, bij was er zo goed als niemand.
Wat ik heel mooi vind is dat als er een nest jonge wolven wordt geboren dat dan de hele familie voor deze welpjes zorgt. Oudere broers, zussen, oom, tantes en wie zich toevallig nog meer bij de roedel heeft aangesloten. Het is allemaal zo liefdevol en natuurlijk. Als ik dan kijk naar onze mensen samenleving en hoeveel gezinnen en families er niet uit elkaar liggen. We kunnen als mensen nog ongelofelijk veel leren van de wolven en hun manier van leven. Het is bijvoorbeeld ook een fabeltjes dat oude of gewonde wolven aan hun lot worden over gelaten, de hele familie blijft voor ze zorgen en geeft ze ook eten als ze zelf niet meer in staat zijn om voor voedsel te zorgen. Dit gebeurd tot de laatste snik zeker dus een boek om te gaan lezen, ik ben nu bezig met het derde hoofdstuk en geniet “ondanks af en toe een bitter randje” met volle teugen.
Peter68 © ® 20-06-2020
♥
