Arrogante kont

Nooit zal ik meer buigen voor jou arrogante kont
Ik zal nooit meer geloven de woorden uit jouw arrogante mond
Al jij doet is liegen en manipuleren
Wat mijn betreft kun je krijgen de klere

Vele zullen het nog niet begrijpen
Maar hun ziel zal rijpen
Dan zullen ze begrijpen de leugen
En zullen zich op hun ware vrijheid gaan verheugen

Jouw macht op mijn leven is voorgoed voorbij
En geloof me, vele levens staan achter mij in de rij
Zij zullen je dan beschimpen en bespotten
En jouw leugens zullen je raderen doen rotten

Een nieuwe wereld zal verrijzen
En al jij kunt doen is krijsen
Maar niemand zal je dan nog kunnen horen
Want met de nieuwe wereld komen ook nieuwe oren

Wij buigen niet meer voor jou arrogante kont
Spoedig zal gesnoerd worden jouw leugenachtige mond
Liefde en licht zullen dan regeren
En dat is een proces dat jij niet kunt keren.

Peter68 © ® 25-08-2011
Deze krabbel mag NIET worden gedeeld
Dit gedicht is geïnspireerd op de film Black Butterfly
waarin het leven van Zuid-Afrikaanse
dichteres Ingrid Jonker wordt beschreven.

♥

Wie was Wilhelmina Drucker

Wilhelmina Drucker (geboren als Wilhelmina Elizabeth Lensing; Amsterdam, 30 september 1847 - Amsterdam, 5 december 1925) was een Nederlands politicus en een van de eerste Nederlandse feministen. Ze stond ook bekend onder het pseudoniem Gipsy, Gitano, E. Prezcier.

Drucker was een van de twee dochters van modeste Constantia Christina Lensing en bankier Louis Drucker. Omdat haar vader weigerde een wettelijk huwelijk met haar moeder te sluiten, of haar als zijn wettelijk kind te erkennen, groeide Drucker in kommervolle omstandigheden op. Ze werd wollenaaister van beroep en ging vanaf 1886 vergaderingen bijwonen van de Sociaal-democratische Bond, staatkundige vereniging De Unie, de Nederlandsche Bond voor Algemeen Kies- en Stemrecht en de vrijdenkersvereniging De Dageraad. In de jaren die volgden had het socialisme een grote vormende invloed op haar. Het stelde Drucker in staat haar persoonlijke omstandigheden in een breder kader te plaatsen, te analyseren en te begrijpen welke maatschappelijke mechanismen van invloed waren. Daardoor kon ze ook uitdenken welke actie ze kon ondernemen om veranderingen teweeg te brengen. Ze schreef onder pseudoniem een boek waarin ze de dubbele moraal van haar vader aanklaagde, die kinderen uit een relatie met een rijkere vrouw wel erkende en begon een rechtszaak tegen haar halfbroer, de liberale politicus Hendrik Lodewijk Drucker, die wel een deel van de erfenis had gekregen.

In 1888 won Drucker deze rechtszaak en verkreeg zo financiële onafhankelijkheid. Direct daarna richtte ze, samen met andere vrouwen uit radicale en socialistische hoek, het weekblad voor vrouwen en meisjes De Vrouw op. In 1889 richtte Drucker de Vrije Vrouwen Vereniging (VVV) op, waaruit zich in 1894 de Vereniging voor Vrouwenkiesrecht ontwikkelde. In 1891 nam Drucker als afgevaardigde van de VVV deel aan het congres van de Tweede Internationale in Brussel. Op dit congres diende Drucker samen met afgevaardigden uit Duitsland, Oostenrijk en Italië, een resolutie in, waarin socialistische partijen uit alle landen opgeroepen werden het streven naar volledige juridische en politieke gelijkheid van mannen en vrouwen in hun programma's op te nemen. Het congres aanvaardde deze resolutie.

In 1893 richtte Drucker samen met haar rechterhand Dora Schook-Haver het weekblad Evolutie' op dat tot 1926 bleef bestaan. Ze gaf lezingen door het hele land, was betrokken bij de oprichting van enkele vakverenigingen voor vrouwen en werd in 1897 lid van de nieuw opgerichte Vereniging Onderlinge Vrouwenbescherming (OV) om de belangen van de ongehuwde moeder en haar kind te behartigen. Drucker vond dat de OV een strijdorganisatie zou moeten zijn, die alle vrouwen, ongehuwd of gehuwd, met of zonder kinderen, zou moeten verenigen in de strijd tegen onrechtvaardige wetten en verouderde zeden.

Drucker legde met haar denkwerk en ideeën over taak en rol van de OV de basis voor latere strijdorganisaties als Blijf van mijn Lijf en Vrouwen tegen Verkrachting. De feministische beweging Dolle Mina, die in 1969 ontstond, werd naar een feministische variatie op de bijnaam van Drucker, IJzeren Mina, vernoemd.
Bron: Onbekend

♥

Wie was Aletta Jacobs

Aletta Jacobs was de eerste vrouw in de geschiedenis van Nederland die officieel werd toegelaten tot de universiteit. Dat was in 1871. Als scholiere had zij een brief geschreven aan Thorbecke, de eerste minister, met het verzoek om te worden toegelaten tot ‘de academische lessen’. Zij wilde namelijk niets liever dan arts worden. Thorbecke antwoordde binnen een week, maar niet aan Aletta zelf. Hij schreef haar vader dat het goed was. Het is dus te danken aan een meisje van zeventien dat in 1871 de universiteiten in Nederland voor meisjes werden opengesteld. Vóór die tijd waren universiteiten en ook de meeste scholen alleen voor jongens toegankelijk. Alleen Anna Maria van Schurman, een geleerde vrouw die leefde in de zeventiende eeuw (ze beheerste meer dan tien talen) had ooit wat colleges mogen volgen in Utrecht. Maar dat wel van achter een gordijntje, om de jonge studenten niet af te leiden.

Haar hele leven is Aletta Jacobs voor de rechten van vrouwen opgekomen. Als arts opende zij bij voorbeeld een praktijk die vrouwen hielp aan voorbehoedsmiddelen, zodat zij niet ieder jaar zwanger werden. Ook trok zij ten strijde tegen misstanden in het winkelbedrijf. In haar Amsterdamse artsenpraktijk had zij gemerkt dat winkelmeisjes veel lichamelijke klachten hadden omdat zij de hele werkdag (wel elf uur lang) moesten blijven staan. Dankzij Aletta Jacobs kwam er een wet tot stand die winkels verplichtte ‘zitgelegenheid’ voor hun personeel in te richten. Vijftig jaar lang heeft zij ook gestreden voor het algemeen vrouwenkiesrecht, samen met andere vrouwen en mannen die opkwamen voor de rechten van de vrouw. Die vrouwen noemden zich ‘feministen’ en lieten zich veelvuldig horen: ze organiseerden tentoonstellingen, gaven kranten en pamfletten uit, richtten verenigingen op, demonstreerden en boden petities aan. Het duurde tot 1919 voor het vrouwenkiesrecht werd ingevoerd. In 1922 gingen de Nederlandse vrouwen voor het eerst naar de stembus. Aletta Jacobs was toen 68 jaar oud.

Politiek is eeuwenlang een mannenwereld geweest en gebleven, net zoals de universiteit, de kerk en het leger. Men vond dat vrouwen ondergeschikt waren aan de man: zij hoorden te zorgen voor het huishouden en de kinderen, en konden daarom niet meedoen aan het publieke leven. Kritiek op dit ‘patriarchale’ denken is er altijd wel geweest, maar echte veranderingen kwamen pas in de twintigste eeuw. Daar was nog wel een ‘tweede feministische golf’ voor nodig. In de jaren zestig voerden ‘dolle mina’s’ acties voor bevrijding van de vrouw. Zij wilden niet als hun moeders veroordeeld worden tot een huisvrouwenbestaan. In 1980 werd de ‘wet op gelijke behandeling’ aangenomen.

Aletta Jacobs 1854-1929

♥